ျမန္မာတို႔မွာ ဦးေဆာင္သူ ပုဂၢိဳလ္ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ အဖြဲ႔အစည္းတို႔ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေရွးယခင္ကတည္းက စြဲခိုင္ထားသည့္ အယူအဆတစ္ခု ရွိပါသည္။ အုပ္စိုးသူမင္းကို ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါးထဲ ထည့္သြင္းထားေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိသည္။ ထိုထက္ အုပ္စိုးသူမ်ားဘက္ကလည္း အာဏာရယူၿပီးေနာက္ ကတိကဝတ္မ်ား ဖ်က္၍ ထင္ရာလုပ္တတ္ေသာ သေဘာလည္း ရွိသည္။ သို႔အတြက္ ဦးေဆာင္သူႏွင့္ ေနာက္လိုက္မ်ားၾကား တရားနည္းလမ္းက်သည္ျဖစ္ေစ အေျခခံတင္းမာမႈက ရွိေနျပန္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ နာဂစ္႐ုိက္ခတ္သြားေသာအခါ We အမ်ားအျပားကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားမေနႏုိင္ အျခားသူမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် အကူအညီေပးၾကသည္။ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္သူက ေငြေၾကး၊ လုပ္အားတတ္ႏုိင္သူက လုပ္အားေပးအပ္ၾကသည္။ မိဘျပည့္စုံေသာေၾကာင့္ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ေနရသည့္ လူငယ္မ်ားပင္ ရႊံ႕ေတာ ဗြက္ေတာသို႔ ဝင္ကာ လုပ္အားေပးၾကသည္။ ေဗာ္လန္တီယာ လုပ္တယ္ (Volunteering) ဆိုေသာ စကား ျမန္မာလူငယ္မ်ားအၾကား ေရပန္းစားလာသည္။ ေဗာ္လန္တီယာ လုပ္သူမ်ားလွ်င္ ႏုိင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အရွိန္ပိုေကာင္းသည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက သုေတသနျပဳ ေတြ႔ရွိ ထားသည္။ We သမားမ်ားလွ်င္ ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ရာတြင္ အရွိန္အဟုန္ ေကာင္းလာမည္။

ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ အေကာင္းဘက္ကဲသည့္ လူမႈႏိုးၾကားလႈပ္ရွားမႈ ပုံေပၚလာေနၿပီဟု နိမိတ္ဖတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ လူမႈႏိုးၾကား လႈပ္ရွားမႈသည္ ေခတ္မီဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

‘ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ၂၀၁၅-၁၆ ပညာသင္ႏွစ္၌ သမိုင္းဘာသာျဖင့္ တက္ေရာက္သူမရွိ’ ဟူေသာ သတင္းထြက္လာအၿပီးတြင္ အံ့ဩထိတ္လန္႔သံ၊ ေဝဖန္သံ စသည့္မွတ္ခ်က္မ်ိဳးစုံ ထြက္ေပၚလာၿပီး အျပင္ေလာက ရပ္ဝန္းတြင္သာမက လူမႈကြန္ရက္နယ္ပယ္ အထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔ ဆူညံသြားေတာ့သည္။