ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ နာဂစ္႐ုိက္ခတ္သြားေသာအခါ We အမ်ားအျပားကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားမေနႏုိင္ အျခားသူမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် အကူအညီေပးၾကသည္။ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္သူက ေငြေၾကး၊ လုပ္အားတတ္ႏုိင္သူက လုပ္အားေပးအပ္ၾကသည္။ မိဘျပည့္စုံေသာေၾကာင့္ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ေနရသည့္ လူငယ္မ်ားပင္ ရႊံ႕ေတာ ဗြက္ေတာသို႔ ဝင္ကာ လုပ္အားေပးၾကသည္။ ေဗာ္လန္တီယာ လုပ္တယ္ (Volunteering) ဆိုေသာ စကား ျမန္မာလူငယ္မ်ားအၾကား ေရပန္းစားလာသည္။ ေဗာ္လန္တီယာ လုပ္သူမ်ားလွ်င္ ႏုိင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အရွိန္ပိုေကာင္းသည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက သုေတသနျပဳ ေတြ႔ရွိ ထားသည္။ We သမားမ်ားလွ်င္ ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ရာတြင္ အရွိန္အဟုန္ ေကာင္းလာမည္။

ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ အေကာင္းဘက္ကဲသည့္ လူမႈႏိုးၾကားလႈပ္ရွားမႈ ပုံေပၚလာေနၿပီဟု နိမိတ္ဖတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ လူမႈႏိုးၾကား လႈပ္ရွားမႈသည္ ေခတ္မီဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

‘ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ၂၀၁၅-၁၆ ပညာသင္ႏွစ္၌ သမိုင္းဘာသာျဖင့္ တက္ေရာက္သူမရွိ’ ဟူေသာ သတင္းထြက္လာအၿပီးတြင္ အံ့ဩထိတ္လန္႔သံ၊ ေဝဖန္သံ စသည့္မွတ္ခ်က္မ်ိဳးစုံ ထြက္ေပၚလာၿပီး အျပင္ေလာက ရပ္ဝန္းတြင္သာမက လူမႈကြန္ရက္နယ္ပယ္ အထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔ ဆူညံသြားေတာ့သည္။