အထူးသျဖင့္ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိေသာ အရာထမ္း၊ အမႈထမ္းမ်ားသည္ အဂတိလိုက္စားေနမည္ဆိုလွ်င္ ထိုအစိုးရအဖြဲ႔မ်ားသည္ ျပည္သူမ်ားကို အလုပ္အေကၽြးျပဳႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ ျပည္သူအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးသာျဖစ္ေနေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာထူးႀကီးငယ္မေ႐ြး အဂတိလိုက္စားသူမွန္သမွ်ကို စိစစ္ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ထိေရာက္စြာ အေရးယူသြားရန္ လိုအပ္ပါသည္။ သို႔မွသာလွ်င္ ေလလြင့္ဘ႑ာ ေငြမ်ားကို ေခၽြတာစုေဆာင္းႏိုင္ၿပီး ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးျပဳသြားႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အျပစ္ကင္းတဲ့ ဟာသမ်ားကို ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ၾကတာပဲ။ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ က်ားမ၊ ကေလး၊ လူႀကီး စတာေတြကို အေျခခံၿပီး ရယ္စရာေလွာင္ေျပာင္မွ ဟာသေျမာက္ၾကမွာလား။ ျဖစ္ေနက်ပဲမို႔၊ ျဖစ္ခဲ့တာပဲမို႔ ခါတိုင္းလိုပဲ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတဲ့ ပလတ္စတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ႏႈတ္ေတြကို ဆင္ဆာပိတ္လို႔ ဒီအဆင့္မျမင့္တဲ့ ဟာသေတြကို ႏွစ္သက္ၾကည္ရႊင္ သဒၶါေတြ ဝင္ေနၾကဦးမွာလား။

ေျဖ - “လူတစ္ေယာက္က လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေပၚ အျပစ္က်ဴးလြန္ရင္ေတာ့ အဲ့ဒါကို “ရာဇဝတ္မႈ” လို႔ေခၚတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လူတစ္ေယာက္အေပၚ အျပစ္က်ဴးလြန္ရင္ေတာ့ “ယဥ္ေက်းမႈ” လို႔ ေခၚတယ္။ နိမ့္က်တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေၾကာင့္ ...

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္က ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ စံခ်ိန္မီ အေဝးေျပးလမ္းမ တစ္ခုေတာင္ ရွိမေနတာပဲျဖစ္သည္။ ရွိသည့္လမ္းမႀကီးကို အဆင့္မျမႇင့္ႏိုင္ေတာ့ ယာဥ္မေတာ္တဆမႈေတြ မၾကာခဏျဖစ္။ ေသမင္းတမန္လမ္းမႀကီးလို ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ခရီးသြားလာရ။ ဘာ့ေၾကာင့္ အဆင့္မျမႇင့္ ႏိုင္သလဲဆိုသည့္ ေမးခြန္းက်ေတာ့ ဘတ္ဂ်က္မရွိလို႔ဆိုသည့္ အေျဖၾကားရသည္။ တကယ္ေတာ့ လမ္းေတြေကာင္းဖို႔ အဆင့္မီဖို႔ဆိုတာ တာဝန္ယူသူေတြ၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ပဲဆိုင္သည္။

အကန္ေတာ့ခံ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားမွာ မိမိတို႔တပည့္ေဟာင္းမ်ားက လက္အုပ္ခ်ီမိုး ကန္ေတာ့ေနၾကလွ်င္ကို ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ကန္ေတာ့ပစၥည္း၊ေငြေၾကး စသည္တို႔ နည္းနည္းမ်ားမ်ား စိတ္မဝင္စားၾကေပ။ မိမိတို႔ သားေျမးတပည့္ေဟာင္း မ်ားႏွင့္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ဆံုေတြ႔ကာ အကန္ေတာ့ခံေနရျခင္းကိုက အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနၾကပါလိမ့္မည္။ မိမိတို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆရာ၊ ဆရာမအခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္ဆံုစည္းကာ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေအာက္ေမ့ ဖြယ္တို႔ကို မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုေနရျခင္းကိုက ျပည့္စံုလွၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

စာေပဖန္တီးသူမ်ားသည္ နာမည္ႀကီးရန္၊ လူသိမ်ားရန္၊ ေငြရရန္အတြက္သာ ဦးတည္၍ဖန္တီးပါက ထိုစာေပသည္ တန္ဖိုးမဲ့ေနမည္သာျဖစ္သည္။ စာေပအႏုပညာဖန္တီးမည့္သူတို႔အတြက္ ဆရာေဇယ်က လူ႔ဘဝကိုေကာင္းေအာင္မဖန္တီးႏိုင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာဝန္မကင္းေခ်။ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္မသိ၊ ေရးရလွ်င္ၿပီးေရာ၊ ပိုက္ဆံရ လွ်င္ၿပီးေရာ၊ နာမည္ႀကီးလွ်င္ၿပီးေရာ၊ တာဝန္ကင္း သေဘာထားၾကလွ်င္ လက္ထဲကကေလာင္ကေလးကို လမ္းေဘးကအမိႈက္ပံုထဲ ပစ္ထည့္၍ ေဈးေတာင္းေခါင္း႐ြက္၊ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ထမ္းႏွင့္၊ လမ္းတကာလည္၍ ေရာင္းျခင္းက ပို၍သင့္ျမတ္ေပလိမ့္မည္ဟူ၍ စာေပဖန္တီးမည့္သူမ်ား သတိထားရမည့္အရာကို အသိေပးသြားျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲတြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စြဲထင္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိပါသည္။ လူတို႔၏ဘဝမ်ားစြာတို႔သည္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပမာ နိမ့္ျမင့္တက္က်တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းစပ္ဟပ္ထားသကဲ့သို႔ပါပင္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲ စြဲထင္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာက ကဗ်ာဆရာႀကီး လွသန္း၏ ကဗ်ာပဲျဖစ္ပါသည္။ ကဗ်ာရဲ႕ေခါင္းစဥ္က “သမိုင္းသားေကာင္” ျဖစ္ပါသည္။ ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္အလြတ္ရပါသည္။ ႐ြတ္ျပပါရေစ။

ျပင္ပ၌ အမႈမွန္သည္၊ မွားသည္ကို ထည့္သြင္းမစဥ္းစားဘဲ ႐ံုးေရွ႕ေမွာက္တြင္ ထြက္ဆိုေသာ သက္ေသခံခ်က္မ်ားအေပၚတြင္သာ မူတည္၍ ၎သက္ေသခံခ်က္မ်ားကို ခ်ိန္ဆၿပီး တရားခံအား ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ၾကရသည္။ မႈခင္းကို စစ္ေဆးရာတြင္ အခ်က္အလက္အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားကို ျပည့္စံုစြာေဖာ္ထုတ္၍ ပိုင္ႏိုင္စြာသံုးသပ္ႏိုင္ေရးသည္ အဓိကျဖစ္သည္။ အခ်က္အလက္တို႔ကို အေျခမခံဘဲ လူ႔သေဘာျဖင့္သာ မႈခင္းကို ဆံုးျဖတ္ ႏိုင္သည္မဟုတ္ေခ်။ တရား႐ံုးသည္ အခ်က္အလက္ အျပည့္အစံုကို မွ်တမွန္ကန္စြာေဖာ္ထုတ္၍ သက္ဆိုင္ေသာ ဥပေဒတို႔ႏွင့္ စပ္ဟပ္ညႇိႏိႈင္းကာ စီရင္ဆံုးျဖတ္ရန္ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ကေလးျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ေနတာလို႔ သဘာဝက်က် ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ယေန႔ ကေလးဆိုေပမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ လူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ကို တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာက ထမ္းေဆာင္ၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းလုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္မွ မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးက႑၊ လူမႈေရးက႑ စတဲ့ ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ေဆာင္႐ြက္တာဟာလည္း ႏိုင္ငံရဲ႕ပံုရိပ္ကို ျခယ္သတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ခက္ေနသည္က ကေလာင္ႀကီး၊ ဝါႀကီး၊ အသက္ႀကီး၊ နာမည္ႀကီး၊ လူ႐ိုေသ၊ ရွင္႐ိုေသတစ္ေယာက္က ေျပာဆိုေရးသားလွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ၾကည္ညိဳေလးစားသူ အေပါင္းက ထိုပုဂၢိဳလ္ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာေရးေရး ေထာက္ခံအားေပးၾကေတာ့သည္။ မွားေနမွန္းသိသူပင္လွ်င္

ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးတြင္ ေရတိုေျပာင္းလဲေရး၊ ေရရွည္ေျပာင္းလဲေရး၊ ႐ုပ္ပိုင္းေျပာင္းလဲေရး၊ အႏွစ္သာရေျပာင္းလဲေရးမ်ား ပါဝင္ျခင္းေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္သည္မ်ားရွိသကဲ့သို႔ အခ်ိန္ယူေျပာင္းလဲရမည့္ အရာမ်ားရွိေနသည္မွာလည္း အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ နည္းနည္းၿငီးေငြ႔လာရင္ အနီးအနားလမ္းေတြကို အုပ္စုလိုက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾက။ ဘယ္လမ္းမွာ ဘယ္လိုမီးပံုးေတြထြန္း ထားတာ။ ဘယ္အိမ္ကထြန္းတဲ့ မီးပံုးပံုစံက ဘယ္လိုလွတာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းၾကားၾက။ သူတို႔သြားခ်င္တဲ့ဘက္ ကိုယ္လိုက္ေပး၊ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ဘက္ သူတို႔ျပန္လိုက္ေပး။ အေပးအယူမွ်လိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းဆီက သီတင္းကၽြတ္ညေတြဆီကေပါ့။

ဆုတ္ၿဖဲလႊင့္ပစ္လိုက္ေသာ ႐ြက္ဆုတ္ေလးမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ၏ ဝမ္းနည္းမႈမ်ားႏွင့္ ဝမ္းသာမႈမ်ား ပါသြားတတ္ေပသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အျဖဴေရာင္သန္႔သန္႔ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေန႔ရက္မ်ားရွိၾကသလိုပင္ အမည္းေရာင္သန္းခဲ့သည့္ေန႔ရက္မ်ား ရွိၾကမည္ျဖစ္သည္။ အေရာင္ေျပာင္းလဲ၍ ခံစား စံစားခဲ့ၾကေသာ ေန႔ရက္တိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ၏ ရွင္သန္မႈပံုရိပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေမာင္းထုတ္၍မရေသာ၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ပါေသာ ေန႔ရက္အစိတ္အပိုင္းတို႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

အထူးသျဖင့္ အစည္းအေဝးတစ္ခုတြင္ ခ်မွတ္လိုက္သည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ႐ံုး၊ ဌာနမ်ား၊ ေကာ္မတီမ်ားက အမွန္တကယ္ လိုက္ပါအေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္လိုေပသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ႐ံုး၊ ဌာနမ်ားသည္ စာ႐ြက္ေပၚတြင္ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေျမျပင္တြင္မူ လုပ္ငန္းပင္မစရေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တိုးတက္သင့္သေလာက္ မတိုးတက္ဘဲ ေနာက္က်က်န္ေနရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ေလ့လာမႈ အားနည္းတယ္လို႔သာ အျပတ္ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေန႔စဥ္စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနရေတာ့ အဂၤလိပ္စာကို ေသခ်ာေလ့လာဖို႔ အခ်ိန္ေတြ မရၾကပါဘူး။ စနစ္တက် မေလ့လာၾကတာလည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ စာေတြကို ျမင္တာနဲ႔တင္ ေက်ာ္ခြဖတ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေရးထားသမွ်ေတြက အဂၤလိပ္စာေတြနဲ႔သာ မ်ားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာကို ဖတ္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ တျခားႏိုင္ငံေတြက လူေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီအခက္အခဲေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ယူနီကုဒ္ကို ေျပာင္းလိုက္တဲ့အခါ အရင္က အဂၤလိပ္ဘာသာစကား တတ္ကၽြမ္းသူေလာက္သာ နားလည္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားဝက္ဆိုက္ေတြကိုလည္း စိတ္ႀကိဳက္ဝင္ေရာက္ဖတ္႐ႈလို႔ ရႏိုင္သလို ဗဟုသုတျဖစ္စရာ စာေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ၾကည့္႐ႈခြင့္ရမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။