သူမသိ၊ သူမတတ္၊ သူမပါတာ ႐ြာမွာမရွိဘူး။ ႐ိုင္ဖယ္တန္ခိုးနဲ႔... အမ်ိဳးဂုဏ္ေတြ တိုးေနခ်က္ေလ။ ႐ြာဦးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးေတြေတာင္ သူ႔ေသနတ္ဒင္ စာမိဖူးတယ္။

ယခု ၂၁ ရာစု ကမၻာႀကီးဟာ ယခင့္ယခင္ အရင့္အရင္ကထက္ ပို၍ ပို၍ သာ၍ သာ၍ လြန္၍ လြန္၍ အပူလံုးေတြ ထပ္ေဆာင္းႂကြေနခဲ့တာၾကာပါေလၿပီ။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ေတြဟာလည္း “လူလုပ္ပေယာဂ” ေတြေၾကာင့္ ဆတက္ထမ္းပိုးဆို သလိုပ်က္စီးလာတာ ယိုယြင္းလာတာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ အေျခအေနပါ။ သည့္အတြက္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္ကေန ကမၻာႀကီးေကာင္းဖို႔ ကူညီရမယ္မဟုတ္လား။

ညေနေစာင္းလို႔ ကိုခ်က္ေဖာင္း မူးၿပီး အိမ္ျပန္လာတိုင္း သူ႔မိန္းမ မႏြဲ႔ရီႏွင့္ ရန္ျဖစ္တတ္သည္။ ကိုခ်က္ေဖာင္းက ညေနတိုင္းမူးသျဖင့္ ညေနတိုင္း ရန္ျဖစ္သည္။ သူတို႔လင္မယားရန္ျဖစ္လွ်င္ ေမာင္ၿဗိအတြက္ ပညာမ်ားစြာတိုးေလသည္။ အျခားပညာမဟုတ္...အဆဲပညာပင္။

“ျမစ္ဆံုကိစၥကို ျပည္သူေတြ တစ္ဦးကို တစ္ေဒၚလာစီထည့္ၿပီး ျပန္ေရြးၾကရမတဲ့”

ေမွာ္ဘီနတ္ႀကီး - ေဟ့...ေဟ့…ဗိုလ္တေထာင္၊ ခင္ဗ်ားႏွယ့္...သတိထားပါဗ်ာ...အဲ့ဒီစလံုး ဆိုတာ ႀကီး မပါေစနဲ႔...အဲ့ဒါႀကီးပါမွ …ပိုတရားစြဲမွာ...ေခတ္ကာလႀကီးက မည္းမည္းျမင္ရာ စြဲေနတဲ့ေခတ္ႀကီး...မေတာ္ နတ္အိုႀကီးတန္မဲ့ ကားျပာႀကီးစီးေနရပါ့မယ္ ဗ်ာ။ အစိုးရ၊ အတိုက္အခံ ႀကိဳက္တာကို ေျပာလို႔ရ တယ္...မီးေပါက္လက္နက္သမားေတြကိုေတာ့…အေျပာအဆို.သတိထား...ေနာ့။ က်ဳပ္လည္း နတ္ေပမယ့္ သူတို႔ေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဗ်။

စစ္တပ္ကို မႀကိဳက္ရင္ေရာ ...။ ဒါဆို စစ္တပ္ထဲဝင္ၿပီး စစ္တပ္ကို ေျပာင္းလဲရမွာေပါ့ဟု ေက်ာ္စိုးေတြးမိေလသည္။ “ဟုတ္တယ္ေလကြာ ...။ အေမစုေတာင္ အာဏာရွင္ကို မႀကိဳက္လို႔ ျဖဳတ္ခ်ၿပီး ... သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ေနတာမဟုတ္လား”ဟု ေက်ာ္စိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပသည္။

ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ကား သူတို႔၏ ေ႐ႊဗထူးအား မည္မွ် ၾကည္ညိဳၾကသည္ကို ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕အဝင္ရွိ ဗထူး ႏွစ္တစ္ရာ့ငါးဆယ္ျပည့္ ေစတီေတာ္ ႀကီးတြင္ ကပ္လွဴထားသည့္ ေ႐ႊဆိုင္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး ဆြမ္းေတာ္ပြဲမ်ားကို ျမင္႐ံုျဖင့္ သိႏိုင္ပါသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံကလူေတြ အခုလို က်ဳပ္ကို အရင္လို ႐ြံရွာစက္ဆုပ္ၿပီ မပတ္သက္စရာေကာင္လို႔ သေဘာမထားေတာ့တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကို အခုလို အဆင့္ရွိရွိ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ဂ႐ုစိုက္ၾကတာျမင္ရေတာ့ က်ဳပ္ ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ။

လမ္းထဲက ကေလးေအာ္ငိုၾကသည္။ ဆူတာကိုး။ ေခြးေတြက အူ။ နားၿငီးလို႔ထင္သည္။ ဒီအတိုင္းဆို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိလွသည့္ ရပ္ကြက္ေလး သူတို႔လာမွပဲ ဆူညံေနေတာ့သည္။ ေလာ္သံကိုႏွိမ္နင္းဖို႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို အားကိုးရမလားလို႔။ သူတို႔ ပိုလို႔ေတာင္ ဆူေနေသးသည္။ အဲ့ေတာ့ ေလာ္သံကိုေၾကာက္သူတို႔ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းေတြကို ေမတၱာပို႔ၾကသည္။ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းရဲ႕ အဖြဲ႔ေတြကေတာ့ ဂ႐ုသိပ္မစိုက္။ ပန္းဖလက္ေတြ ေဝၾကသည္။ လူေတြကလည္း ပန္းဖလက္ေတြကို လမ္းေပၚကိုလႊင့္ပစ္။ ကိုယ္စားလွယ္ ေလာင္းေတြလာမွပဲ လမ္းေပၚမွာ အမိႈက္ေတြပြကုန္ ေတာ့သည္။

ဒါနဲ႔ ဘိုးဘိုးတို႔ အခုရက္ပိုင္းၾကားရတဲ့ သတင္းေတြက အဆန္းပဲဗ်။ ေဟာ့ဒီ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို စမစီးတီးဆိုလား လုပ္မလို႔တဲ့။

ေက်ာ္စိုးေထာက္ခံခ်က္နဲ႔ ဘဏ္ေတြက ပိုက္ဆံလိုက္ေခ်းမည္။ ဘဏ္ေတြက အေပါင္ေတာင္းလွ်င္ အစိုးရ႐ံုးႀကီးနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကို အေပါင္ထားမည္။ ေက်ာ္စိုးက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုေတာ့ အဲ့႐ံုးႀကီးက ဂရန္ေတြ ေက်ာ္စိုးဆီမွာ ရွိေလာက္သည္။ လိုအပ္လွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးကိုပါ အေပါင္ထားလိုက္မည္။

“အင္းဗ်ာ...ဘုရားဒကာတို႔ကို အားက်ပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒါနပဲ အားကိုးရတယ္ဗ်ိဳး။ ရွာသမွ် လွဴဖို႔ပဲ မဟုတ္လားဗ်...မအားတဲ့ၾကားက ဒီ ဘုရားႀကီးေဝယ်ာဝစၥကို အခုလို ပင္ပင္ပန္းပန္း လာလုပ္ေပးေနတာလည္း ကုသိုလ္ယူေနတာပါပဲ...ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ပါမွာ ဒီဒါန ကုသိုလ္ေလးပဲရွိတယ္...ဟဲဟဲ...ဟဲဟဲ...ဟဲဟဲ”

အခုဆို ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္နဲ႔ ဂိတ္ေၾကးကိစၥျပႆနာတက္ၿပီး လမ္းပိတ္လိုက္တဲ့ မဂၤလာဒံုက ေဇကမၻာဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲေလ။ အစိုးရဆီက ေဈးေပါေပါနဲ႔ ေျမေတြဝယ္။ ၿပီးေတာ့ တံတိုင္းခတ္ၿပီး အကြက္ေဖာ္။ အိမ္ကြက္တင္မဟုတ္။ စက္မႈဇုန္အကြက္ပါေဖာ္တာ။ သူဆို ေဈးေတြေတာင္ ပိုႀကီးေသးတယ္။ တစ္ကြက္ကို သိန္းကို ေထာင္နဲ႔ခ်ီတယ္။ စိုေျပ့ေျမေတြကေတာ့ အဲ့ေလာက္ ေဈးႀကီးႀကီးနဲ႔ မေရာင္းပါဘူး။

ေဟာ့ဒီ စက္ဝိုင္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ ေမာင္ၿဗိသာ စည္ပင္လူႀကီးျဖစ္လွ်င္ ရဲရဲေတာက္ ကတိတစ္ခုေပးလိုက္ခ်င္သည္။ ရန္ကုန္ကို တစ္လအတြင္း စင္ကာပူလို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပမည္။ မယံုမရွိႏွင့္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည္ညိဳသူေတြကလည္း တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ အေလးျပဳလို႔ရမည္။ ပန္းပုဆရာ၊ ပန္းရန္ဆရာ၊ ေၾကးသြန္းဆရာေတြအေနႏွင့္လည္း လုပ္ငန္းေကာင္းၿပီး ဝင္ေငြရမည္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါ။ ျပည္မမွာေတာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္တုကို တစ္ႏွစ္မွ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲသြားေတြ႔ ၾကတာ။ ဒီၾကားထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္း။ ဘယ္ေလာက္ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္မလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အထီးက်န္လိုက္မလဲ။ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ က်လာႏိုင္သည္။