ယတြာချေမှဖြစ်တော့မည်။ ကြံစည် သမျှပျက်ခဲ့ရသည်။ ခိုစားကျွေး ယတြာလုပ်ဖို့ကလည်း ရန်ကုန်မှာ ခိုတွေမရှိတော့ချေ။ စည်ပင်က ခိုစာကျွေး ရင်ထောင်ချမည်။ ခိုစာရောင်းရင် ထောင်ကျမည်ဟု ပြောထားသောကြောင့် ရန်ကုန်ကခိုတွေ တောပြောင်းကုန်သည်။

ဒီလိုမျိုးလူကြီးတွေ၏ အမြော်အမြင်လေးကို မောင်ဗြိ ကျေးဇူးတင်မိသော်လည်း စိုးရိမ်မိသည့် တစ်ချက်တော့ရှိသည်။ အခု ခေတ်စားနေသည့် လှေစီးဒုက္ခသည်များ လှေကိုယ်စီစီးပြီး ရေပြင်ကျယ် မြို့လယ်ကောင်ကြီးကို ဖြတ်ကျော်ကာ မြို့တော်ခန်းမ ရှေ့သို့ဆိုက်ရောက်လာလျှင်တော့ ရှော့နည်းနည်း ရှိနိုင်၏။ နဂိုကတည်းကမှ ရန်ကုန်တွင် ရေထဲမျော နေသည့် မြန်မာဘတ်စ်ကားစီးဒုက္ခသည်များက ကြပ်ညပ်နေရသည့်အထဲ လှေစီးသည့် သင်းတို့တွေပါ ထပ်ရောက်လာလျှင်ဖြင့် အားလုံးရှုပ်ကုန်တော့ မည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ဗြိက အကောင်းမြင်သော် လည်း မြို့တော်သူ၊ မြို့တော်သားအပေါင်းကတော့ မိုးရွာတိုင်း ရေကြီးသည်ကို စိတ်ညစ်ကြမှာတော့သေချာသည်။

အလုပ်ပြောင်းကိုပြောင်းမည်။ ခုအခြေအနေအရ အကောင်းဆုံးအလုပ်က ဆေးသုတ်သည့်အလုပ် ပင်ဖြစ်သည်။ လူတိုင်းက အရောင်ပြောင်းလိုကြသည်။ စိတ်ညစ်နေသည့်အချိန် မိမိပိုင် တိုက်တာအိုးအိမ်တွေကို သစ်လွင်သောဆေးရောင်တွေ ပြောင်းချင်နေသည်။ အစိမ်းရောင်ကနေ အနီရောင်ပြောင်းချင်တဲ့လူတွေ ရှိသည်။ အနီရောင်ကနေ အပြာရောင်ပြောင်းချင်တဲ့ လူတွေရှိသည်။ ခေတ်သစ် ပုတ်သင်ညိုများစွာ ရှိလေ၏။

ထိုင်ခုံလေး၏ရှေ့ စားပွဲပေါ်တွင် စာရွက် တစ်ထပ် ရှိသည်။ ဘောလ်ပင်သုံးချောင်းရှိသည်။ ရပ်ကွက်ထဲ က အိမ်တစ်အိမ်သို့ ဧည့်သည် ၊ ဆောင်သည်လာလျှင် ထိုစာရွက်ကလေးများက ငွေငါးရာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ် သွားမည်။ ငွေတစ်ထောင်လည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်သွားမည်။ တချို့ တစ်လတစ်ခါ ဧည့်စာရင်းတိုင်နေရ သည့် အိမ်ငှားများဆိုလျှင်တော့ ထိုစာရွက်ကလေးက တန်ဖိုးပိုမြင့်သွားနိုင်သည်။

မြန်မာရောင်စုံညီလာခံကြီး ကျင်းပလေပြီ။ ညီလာခံဟူသော အသံကြားသဖြင့် လန့်တော့ မသွားကြစေခလို။ ယခု ညီလာခံကား အဝှာညီလာခံလို ဟိုဘုတ် အုတ်စိမ်းကြီးရေးပြီး တိုင်းပြည်ကို မသာချသည့် ကြေးစည်လို ဒူဝေဝေလည်နေအောင် လုပ်မည့် ညီလာခံ မျိုးတော့မဟုတ်။

မကြာမီ ရွေးကောက်ပွဲကြီးကလည်း နီးလာပြီ ဖြစ်သည်။ ခုချိန် တီးဝိုင်းကြီးထောင်ထားနိုင်ပါက ရွေးကောက်ပွဲမဲဆွယ်ကာလတွင် နိုင်ငံရေးပါတီတွေကို တီးဝိုင်းငှားစားပါက မြို့တော်စည်ပင်၏ ရန်ပုံငွေများ ဒီရေအလားတိုးတက်လာနိုင်သည်။ ရန်ပုံငွေရှာဖွေရေး စတိတ်ရှိုးတွေကျင်းပပြီး ရန်ပုံငွေတွေရှာကာ လမ်းတံတားတွေဖွံ့ဖြိုးအောင် ပြည်သူတွေဆီကငွေဖြင့် ပြည်သူအကျိုးပြုလုပ်ငန်းတွေ ပိုလုပ်နိုင်လာနိုင်ပေမည်။ ဒါတွေကိုသာလုပ်နိုင်ပါက မြို့တော်စည်ပင်၏ ဂုဏ်သတင်းလည်း တက်လာမည်ဖြစ်သည်။

ဝန်ကြီးဆိုတာ ဝင်ကတည်းက အကြီးကြီးဆိုတော့ အောက်ကလူ ကိုယ့်တပည့်ချည်းပဲ မဟုတ်လား။ အဓိကက ဟန်ကိုယ့်ဖို့နေတတ်ဖို့နဲ့ ကလောင်တံကိုင်ပြီး လက်မှတ်ထိုးတတ်ဖို့ပဲ။ အဓိက က အပေါင်း၊ အနုတ်၊ အမြှောက်၊ အစားတတ်ရင် ရပြီကွယ်။ ကိုယ်ဝန်ကြီးဖြစ်တဲ့အခါကျ ကိုယ့်ကို မေးခွန်းတွေမေးပြီး အကြပ်ရိုက်စေမယ့် လွှတ်တော်အမတ်များကို ပေါင်းတန်ပေါင်း။

ဘယ့်နှယ် ခင်ဗျား နယူးနော်မယ်ကလည်း အရူးကို မော်ဒယ်လ်တက်လုပ်ခိုင်းသလို...သောက်တလွဲပါလားဗျ...ဒါနဲ့...ဟိုဗိုလ်တထောင်က ဘောစိဘိုးဘိုးကြီး ငြိမ်လှချည်လားဗျ... ဘယ့်နှယ် တစ်လောက သတင်းတွေထဲ ခင်ဗျားနေရာတစ်ဝိုက်ကတယ်လည်း သတင်းကြီးပါလား... ဘယ့်နှယ်တုံး။

အခုဆို အမေရိကမှာ အရေးတော်ပုံဖြစ်ပြီ။ ဒီအရေးတော်ပုံကို စိုပြေတို့ မြန်မာတွေ အရောက်သွားသင့်ပြီ။ စိုပြေ အပေါ်ကပြောသည့် အမေရိကန်ပြည်သူများ အင်အားရှိအောင် သွားပူးပေါင်းရမည်ဆိုတာ အလကားပြောတာ။ သူတို့ကို ကူညီစရာလည်း မလို။ အရေးတော်ပုံကြားမှာ ပစ္စည်းများ လုနိုင်ဖို့သာလိုသည်။

အဲ့ဂလိုရယ်ပေါ့ဗျာ။ မောင်ဗြိတို့နိုင်ငံမှာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပွတ်ဆရာ၊ ပွတ်ဆရာမတွေ တယ်များလာသကိုး။ များဆို မတ်ဇူကာဘတ် ဆိုတဲ့လူ တီထွင်ခဲ့တဲ့ ဖေ့စ်ဘွတ်ခ်ဆိုတာရယ်၊ ဆင်းကတ်တစ်ကတ်မှ ထောင့်ငါးရာပေးရတဲ့ တယ်လီဖုန်းတွေရယ် ပေါ်လာ ကတည်းကပဲ မဟုတ်လား။ ဆိုတော့ကာ...နေရာတကာတွေ့နေရတာလည်း ပွတ်လူတွေနဲ့ချည်းပဲ။ ဘတ်စ်ကားပေါ်လည်း ပွတ်၊ လမ်းသွားရင်းလည်း ပွတ်၊ မီးပွိုင့်မိရင်းလည်း ပွတ်၊ ရဲစခန်းလည်း ပွတ်၊ ဆေးရုံလည်း ပွတ်၊ နောက်ဆုံး တရားပွဲတောင်တပွတ်တည်း ပွတ်နေကြတာကလား။

ဟိုလူတွေကိုပဲပေးတယ်။ ငါတို့က စာပေလောက သားမဟုတ်လို့လား။ ငါက ဘိုးတော်ဘုရား ချိုလိမ်စို့တုန်းက စာစရေးလာတာ မသိတာလား။ ရန်ကုန်က မဟုတ်လို့လား။ နယ်ကမို့လို့လား။ ဘာလားညာလားတွေနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ကွိုင်တွေ ပူးကုန်ပါလေရော။စာရေးဆရာဆိုတာ ကိုယ်ပိုင်နံပါတ်နဲ့ ကျောင်းဆင်းလာကြတာမဟုတ်၊ ယူနီဖောင်းဝတ်လည်း မဟုတ်တော့ ဘယ်သူဘယ်သူ ခွဲခြားမနေနိုင်ဘဲ နီးစပ်ရာ ပေးကြကမ်းကြရတာဆိုတော့ လှူဒါန်းထောက်ပံ့သူတွေမှာလည်း အကုန်စိစစ်ပြီး ဘယ်ပေးနိုင်မလဲ။

အစိုးရကိုလည်း ထိလို့မရ။ အစိုးရကလည်း မေမေစု အစိုးရဆိုတော့ အမေ့သားတွေကိုကြောက်ရသည်။ အမေသားကိုမှ သားအရင်းဖြစ်သည့် ဝန်ကြီးတွေကိုရော မွေးစားသားတွေဖြစ်သည့် အမေ့ထောက်ခံ သူတွေကိုရော ကြောက်ရသည်။ အစိုးရကိုပြောရင် မွေးစားသားတွေက ဝိုင်းဆဲသည်။ သားအရင်းတွေက အဖမ်းခံရအောင် ဝိုင်းကျပ်ပေးသည်။ ဒီတော့ ဘယ်သူ့မှ ထိမရ။

"တစ်ခြံလုံး ဆရာသံတွေချည်း ထပ်နေတာပဲဗျာ။ ဘတ်စ်ကားမဆံ့လို့ ကျန်နေရစ်တဲ့ သုခမိန်တွေ စုရာအရပ်ဆိုတော့ လှည်းနေလှေအောင်း မြင်းဇောင်းမကျန် မြင်မြင်သမျှတွေက ကိုယ့်ကို ဆရာခေါ်ကြလိမ့်မယ်။ ကိုယ်ကလည်း အားလုံးကို ဆရာပြန်ခေါ်၊ ဆရာခေါ်မှုဖလှယ်ရေးစီမံကိန်းပေါ့...ကိုယ့်လူရေ"ဟု ဆရာ ဦးဉာဏက ဆရာမြမျိုးလွင်ကို အရွှန်းဖောက်ခဲ့သည်။

“ငါ့သား...ဒီတစ်သက်တော့ မမျှော်နှင့်... နောက်ဘဝအတွက်တော့ ဆုတောင်းပေါ့”ဟု ဆုံးမ ရှာသည်။ သို့သော်လည်း ကျော်စိုးစိတ်မလျှော့ပါ။ လူကြံလျှင်... ရော်ဘာရွက်တောင် ကတက်ချဉ်ဖြစ်သေးတာပဲဟု အားတင်းထားသည်။

အင်တုံထဲကရေကို ရေလောင်းအိမ်သာထဲ အကုန်လောင်းချလိုက်တယ်။ပြီးတော့မှ ကိုယ့်ကိစ္စသန့်ရှင်းဖို့ ရေကိုလှည့်ဖွင့်တော့ ဖလူးဆို ရေနည်းနည်းထွက်လာပြီး လုံးဝမထွက်တော့ ဘူး။ ဟာ...ခွတော့ကျပြီ။ စဉ်းစာကြည့်ဗျာ။ ဖင်မှာ အီအီးတွေနဲ့လေ။ မကုန်းရသေးဘူး။ စက္ကူ ဘာညာလည်း မပါဘူး။