တခ်ိဳ႕ေသာမိတ္ေဆြမ်ားသည္ စာဖတ္အားနည္းသျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္း အားနည္းၾကသည္။ သူတစ္ပါး၏ လက္ကိုင္တုတ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကိုထိလွ်င္ ဘုမသိ ဘမသိ နာၾကသည္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ကိုးကြယ္ၾကသည္။ မ်က္စိမွိတ္ ေထာက္ခံၾကသည္။ ဝါဒမိႈင္းတိုက္သည့္ အေကာင့္မ်ားက ထိုသူမ်ားကို လူၿပိန္းႀကိဳက္ ေျပာဆို၊ ေရးသား စည္း႐ံုးၾကသည္။

လက္ရွိ ပစၥကၡကာလတြင္ အဆိုပါ ဥပေဒႀကီး၏ ပင္မ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ျပ႒ာန္းခ်က္ အႏွစ္သာရမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး ထိုပုဒ္မခြဲျဖစ္သည့္ ၆၆(ဃ) ဆိုသည္မွာလည္း နာမည္ဆိုးႏွင့္သာ ေက်ာ္ၾကားေနလ်က္ရွိၿပီး ျပည္သူ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ေပးရမည့္ေနရာမွ ေလွ်ာက်လ်က္ ရွိေနေလေတာ့သည္။

မကၽြမ္းက်င္သူမ်ား ဦးေဆာင္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကၽြမ္းက်င္ေသာ္လည္း အက်င့္ပ်က္သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဦးေဆာင္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ႏိုင္ငံႏွင့္ အမ်ားျပည္သူတို႔သာ ထိခိုက္နစ္နာရေၾကာင္း

NLD ပါတီထဲက မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဝဖန္တာက လြယ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ အျပင္ကေန ေဝဖန္ေနမယ့္အစား အထဲကိုလာၿပီး သူတို႔နဲ႔ ပူးတြဲေဆာင္႐ြက္ပါလားလို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေရးသူအပါဝင္ အျပင္ကေန အထဲကို ခဏဝင္ခြင့္ရသူေတြက အလည္လာခြင့္ပဲရွိၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္လုပ္ခြင့္ မရွိေသးပါ။

မင္းက ေတာ္တာပဲ ဘိုင္အိုတြဲယူ၊ ညည္းက က်က္အားေကာင္းတယ္ အီကိုတြဲယူ စသည့္ တစ္ဖက္သတ္ဆန္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး မျပဳလုပ္ေစလိုေပ။ ၎ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ေက်ာင္းသား ကိုယ္တိုင္ ေတြးေတာ စဥ္းစားႏိုင္ရန္သာ ပံ့ပိုးေပးဖို႔လိုပါသည္။

ေခါင္းေဆာင္းေကာင္းတို႔ မည္မွ်ပင္ ေပၚထြန္းသည္ျဖစ္ေစ ေနာက္လိုက္ေကာင္းမ်ား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အုတ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္ေနရာ ရယူလိုသူမ်ားအေနႏွင့္ မိမိအဖြဲ႔အစည္း အသီးသီး၏ ေခါင္းေဆာင္မႈျပဳသူကို နည္းမွန္၊ လမ္းမွန္ျဖင့္ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ျခင္း မရွိပါက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔၏ ဦးတည္ခ်က္ ပန္းတိုင္ဟူသည္မွာ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရင္ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကေန ထြက္ခြာမယ္”လို႔ ေျပာထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္က မပါဝင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအသစ္ ေရးဆြဲတဲ့အခါ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ တပ္မေတာ္သားေတြ ပါဝင္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုဆိုရင္ တိုင္းေဒသႀကီးနဲ႔ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာလည္း မည္သည့္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမွ ပါဝင္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။

ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒၏ သေဘာထားအျမင္က ဥပေဒအရ ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္မႈရွိသည္ ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ျပစ္မႈအေပၚ အေရးယူမႈပိုင္းမွာေတာ့ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို မ်ားစြာ ထိခိုက္ေနသည့္အခ်က္က လႊတ္ေတာ္အေနႏွင့္ ျပန္လည္ စဥ္းစားသံုးသပ္ရမည့္ကိစၥဟု ထင္သည္။

ကေနဒါႏိုင္ငံ၏ ထူးျခားခ်က္ တစ္ရပ္မွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡမ်ား ျဖစ္ပြားေနသည့္ ေဒသမ်ားတြင္ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ျဖတ္မႈမ်ား၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ား ရွိေနပါသည္ဟူေသာ စြပ္စြဲခ်က္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမန္မာအေပၚ စိုးရိမ္ပူပန္ေၾကာင္း အသိေပး ေျပာဆိုမႈမွ်သာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဖိအားေပးျခင္းမ်ိဳး မရွိျခင္းပင္ျဖစ္သည္

လိုခ်င္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပံုစံ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသို႔ သြားခ်င္ေသာ လမ္းေၾကာင္းေတြကေတာ့ တစ္ခုထက္ပိုၿပီး ရွိေနၾကလိမ္႔မယ္၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္တစ္ဖြဲ႔လည္း တူညီၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားမႈ စိတ္ဆႏၵ အတိုင္းအတာခ်င္းလည္း ကြဲျပားေနမွာ အမွန္ပါပဲ။

လြတ္လပ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ဖို႔ဆိုရာမွာ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အေတြးအျမင္၊ အယူအဆ၊ အႀကံဉာဏ္ေတြကို လူေတာ္၊ လူသာမန္၊ လူညံ့ အမ်ိဳးအစား မခြဲဘဲ ယွဥ္ၿပိဳင္၊ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားပိုင္ခြင့္ေပးရမွာ ျဖစ္တယ္။

စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အေထာက္အကူျပဳသည္၊ စစ္ကို ရပ္စဲေစသည္ဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ လက္ခံၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္တိုက္ျခင္းကိုယ္တိုင္က စီးပြားေရးလုပ္ျခင္း ျဖစ္ေနလွ်င္မူ ထိုစီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ စစ္ကို အားေပးေပလိမ့္မည္။ ဥပမာ- ဓားျပတိုက္ျခင္းသည္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ စစ္ျဖစ္ေသာ ေဒသမ်ားတြင္ ေျမေအာက္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ လက္နက္ကိုင္မ်ား ခြင့္ျပဳမွ ေဆာင္ရြက္ရေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးရာ ထိုအမ်ိဳးအစား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ စစ္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲေနသည္။

စာေရးသူမွာ ‘လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ ဗမာျပည္ႀကီးကို ေျပာင္းပစ္မည္’ ဆိုေသာ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ ‘ေတာႏွင့္ ေတာင္’ တြင္ ကာလတစ္ခု က်င္လည္ခဲ့ဖူးသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ အက်ဳိးဆက္ေတြသာ ရခဲ့သည္။ ယခုအခါတြင္မူ ‘ေသနတ္မလိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး’ ကို ေျပာင္းလဲခံယူခဲ့သည္မွာ ႏွစ္အခ်ဳိ႕မွ်သာ ရွိေသးေသာ္လည္း လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ (အနည္းငယ္မွ်ျဖစ္ေစ) ရွိသေလာက္ ရွိလာေပၿပီ။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးက ‘ၾကာေလ တိုင္းျပည္နာေလ’ ျဖစ္သည္။ ရန္သူေတြ မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရေသာ ႏိုင္ငံေရးက ၾကာေလ နားလည္မႈ ပိုရေလ၊ သံသယကင္းေလ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပိုနီးေလျဖစ္သည္။ ဤသည္ပင္ အသက္ ၆၆ ႏွစ္အရြယ္ အဘိုးအိုေပါက္စတစ္ဦး၏ တစ္သက္တာ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်က္ဟု ဆိုခ်င္သည္။

ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ျပန္ၾကည့္ပါက အစိုးရ အဆက္ဆက္ အမေတာ္ေၾကးႏွင့္ တာဝန္ေက် စပါး မျဖစ္မေန ေရာင္းခ်ခဲ့ရေသာ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အခြန္တာဝန္ အေက်ပြန္ဆုံး ျဖစ္ေသာ္လည္း လူဦးေရ အခ်ဳိးအမ်ားဆုံး၊ အဆင္းရဲဆုံး၊ ဖိႏွိပ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးဒဏ္ အခံရဆုံးႏွင့္ အခြင့္အေရးရရွိမႈ အနည္းဆုံး၊ အစိုးရက ျဖည့္ဆည္းပ့ံပိုးမႈ အနည္းဆုံး ျဖစ္ခဲ့ျခင္းကို သတိျပဳသင့္လွသည္။

စင္စစ္အားျဖင့္ အထက္ဆိုခဲ့ပါ သင္ခန္းစာမ်ား ရွိေနသည့္အတြက္ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံရေသာ အစိုးရလက္ထက္တြင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ စ႐ိုက္ေဟာင္း၊ စနစ္ေဟာင္း၊ ပံုစံေဟာင္းမ်ား ျပဳျပင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႔အားျဖင့္ ယခင္ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေဟာင္းမ်ားအတြင္းမွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးေပ။