ေသနတ္ကိုင္မင္းအေပါင္းက ရန္ေစာင္ေနၾကဆဲ။ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ မိုးဦးက်ဖားေတြလို ေပၚလာသည့္ ေသနတ္ကိုင္မင္းေလးေတြကလည္း အလွ်ိဳလွ်ိဳ။ ေသနတ္အစြမ္းအံ့မခန္း ခ်ာရာဏသီတြင္ ေသနတ္ဖက္ရွင္အသစ္ကေလးေတြကလည္း ၿမိဳ႕ေပၚအထိ တက္ေဆာ္ၿပီး အစြမ္းျပသည္။ ေနာင္တြင္လည္း တစ္႐ြာလွ်င္ တစ္ဖက္ဒရယ္ဟုဆိုကာ ေသနတ္ကိုင္ ေကာင္းဘြိဳင္ေတြ ေပၚလာဦးမည္လားမသိ။ တကယ္တမ္း ဘာမွမရွိသည့္ ျပည္သူေတြကား ကိုယ့္ထမင္းအိုးေလး ကိုယ္တည္ေနရတာျဖင့္ပင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေတာင္ေပၚ ေျမျပန္႔ ခြဲၿပီး မမုန္းအား။

နယ္စပ္ကကေလးေတြဟာ ျပည္မက တကၠသိုလ္တက္ဖို႔လည္း ခက္မယ္၊ တျခားတိုင္းျပည္ တက္ျပန္ေတာ့လည္း အျပည့္အဝ မလိုက္ႏိုင္ျဖစ္ပါက ေရရွည္မွာ သူတို႔ေတြအတြက္ ဘာမ်ားစဥ္းစားေပးမလဲ။ ဒီမိုကေရစီ သက္တမ္းႏုေနခ်ိန္၊ ဖက္ဒရယ္အစိုးရ မပီျပင္ေသးခ်ိန္မွာ ဖက္ဒရယ္ပညာေရးကိုေတာ့ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ အားကစား၊ ဂီတအႏုပညာ၊ ပညာေရး ျပဳျပင္မႈတို႔ဟာ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးမႈအတြက္ ပိုမိုလြယ္ကူေစတဲ့ေခ်ာဆီသဖြယ္ ျဖစ္တည္ႏိုင္ပါတယ္။

ေတာင္ကမ္းပါးယံႏွင့္ ကားလမ္းနံေဘးအနီးမွာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနေသာ ဧရာဝတီ။ ကမ္းပါးယံေပၚမွေန၍ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။ ျမစ္ေရ စီးသံကို ကမ္းပါးေပၚက ပီပီသသ ၾကားေနရသည္။ တဟဲဟဲ၊ တရွဲရွဲ ျမည္သံေပးစီးဆင္းေနေသာ ျမစ္၏အသံကို အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ ျမစ္ေတြက အသက္ရွိသည္။ သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔အသံကို မၾကားႏိုင္ေသာ္လည္း ခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ၾကားရသည္။

အရင္အစိုးရလက္ထက္က စင္ကာပူလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္၊ ဝင္ေငြ ဘယ္ေလာက္တိုးေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့သည့္ဝန္ႀကီးေတြကို အားက်လို႔လားမသိ။ ယခုအစိုးရကလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ အတြင္း စင္ကာပူကို မီေအာင္လုပ္မည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့သည္။ ယခုဆို စင္ကာပူကိုမီရန္ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္သာ လိုေတာ့သည္။ စင္ကာပူကေတာ့ ျမန္မာျပည္ေနာက္က လိုက္လာမွာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္ေနေလာက္ၿပီ။

ဆရာနတ္ႏြယ္အေၾကာင္း ေရးတဲ့အခါ ဆရာ့ရဲ႕ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေလးစားဘဲ၊ မႀကိဳက္ဘဲ ေနလို႔မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ဆရာ့အေၾကာင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတဲ့အခါ ဆရာဟာ သူ႔ဝတၳဳ ေခါင္းစဥ္အတိုင္း “ဝကၤပါ” ထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ခဲ့ေလသလားလို႔ ေတြးမိ ခံစားမိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ခုလို ေျပာရသလဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရွင္းျပတတ္ပါ။

ဆရာနတ္ႏြယ္အေၾကာင္း ေရးတဲ့အခါ ဆရာ့ရဲ႕ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေလးစားဘဲ၊ မႀကိဳက္ဘဲ ေနလို႔မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာ့အေၾကာင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတဲ့အခါ ဆရာဟာ သူ႔ဝတၳဳ ေခါင္းစဥ္အတိုင္း “ဝကၤပါ”ထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ခဲ့ေလသလားလို႔ ေတြးမိခံစားမိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ခုလိုေျပာရသလဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရွင္းျပတတ္ပါ။

စီးပြားေရးစာေစာင္ေတြ၊ စစ္ေရးစာေစာင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရသေလာက္ ရွာေဖြၿပီး သင့္ေတာ္မယ့္ေဆာင္းပါးေတြကို ေ႐ြးၿပီးအပ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ သည္လိုႏွင့္ ပထမဆံုး ႏြယ္နီႏိုင္ငံတကာမဂၢဇင္း စထြက္လာပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတဲ့အရာတစ္ခုကို ေ႐ႊဘုတ္တို႔လို လူသားတိုင္းလိုခ်င္မိမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား လိုခ်င္လဲဆိုတဲ့အေျဖေတာ့မရွိပါဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို မလိုခ်င္သူ ဘယ္သူ မ်ားရွိပါ့မလဲ။ ေမ့မရတဲ့အမွတ္တရေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေတြကိုပဲ စီးေမ်ာေနေစခ်င္တာကေတာ့ လူသားတိုင္းရဲ႕ စိတ္ပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ရင္း စိတ္ေတြဟာ မြန္းက်ပ္သထက္ မြန္းက်ပ္လာခဲ့ၾကတယ္။ လူသားဆန္မႈဆိုတဲ့ စကားလံုးဆိုတာ မသိေလာက္ေအာင္ စက္႐ုပ္ဆန္ဆန္နဲ႔ ေန႔စဥ္႐ုန္းကန္ရင္း ပံုမွန္လူမႈေရး တာဝန္ေတြကိုလည္း ပ်က္ကြက္ခဲ့ရတာ မ်ားလာခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ေအာက္ပိုင္းေဒသမ်ားမွာ ေရေဘးေတြ သင့္ေနတာမို႔ အပ်က္အစီး၊ အဆံုးအ႐ံႈးေတြ မ်ားေနတာကို ဆရာေဆးတို႔ မီဒီယာေတြေပၚမွာ စိတ္မေကာင္းစဖြယ္ ျမင္ေနရပါတယ္။ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးထဲမွာ တစ္ပါးအပါအဝင္ ျဖစ္တဲ့ သဘာဝေဘးဒဏ္ဟာ ေရွာင္ရွားရ ခက္လွတာမို႔ ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ထားကာမွ ေတာ္႐ံုက်တာပါ။

အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ကိုယ္တိုင္ အတိုက္အခံဘဝက “ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိခဲ့ေသာစာခ်ဳပ္” အျဖစ္ ျပည္သူလူထုကို ပြင့္လင္းျမင္သာစြာ ခ်ျပဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ္လည္း အစိုးရျဖစ္လာေသာအခါတြင္မူ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္သလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ျပည္သူမ်ားအၾကား သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေဝဖန္မႈေတြ ရွိလာသည္။

တျခားဝိုင္းေတြဆီကေတာ့ ဘာမွထပ္မရေတာ့ပါဘူး။ အကုန္လံုးက ကိုယ္စီ စားေသာက္ေနၾကေပမယ့္ ေကာင္ကေလးကိုေတာ့ “မရွိဘူး” လို႔ ေလသံမာမာနဲ႔ ေမာင္းထုတ္လိုက္ၾကတာကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ ငါးရာတန္ေလးကိုပဲ လက္ထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ေကာင္ေလးဟာ ဆိုင္အျပင္ဘက္ လမ္းမႀကီးေပၚ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။

ပစၥဳပၸန္ဟာ ေရွ႕တည့္တည့္ကေနၾကည့္ရင္ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းနဲ႔တူေနမလား။ ဒါဆိုအနာဂတ္ဟာ ဟိုးအေဝးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရတဲ့ အရာတစ္ခုပဲျဖစ္မလား။ ဒါဆို ေရွ႕တည့္တည့္က ျမင္ေနရတဲ့အရာလို႔ ေျပာၾကရေအာင္။ အတိတ္ဆိုတာ တိပ္ေခြတစ္ေခြကို္ ေနာက္ျပန္ရစ္ၿပီး ၾကည့္ရတဲ့အရာတစ္ခုဆိုေပမယ့္ ေရွ႕တည့္တည့္ကေနၾကည့္ရင္ လွပမႈေတြ အကုန္အစင္ မျမင္ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ျမစ္တစ္စင္းလို၊ ငယ္ဘဝကို ျပန္လည္တမ္းတသတိရတဲ့အခါ ျမစ္တစ္စင္းကို ငဲ့ေစာင္းၿပီးၾကည့္ရသလို လွပမႈေတြဟာ ပိုမိုေပၚလြင္ေတာက္ပေနမယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။

“ရွင္ လူကုန္ကူးခံရၿပီဆိုရင္ မုဒိမ္းက်င့္ခံရေတာ့မွာပဲ။ လူတိုင္း မုဒိမ္းက်င့္ခံရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ တ႐ုတ္မယားျဖစ္သြားရင္လည္း အဲဒီအိမ္က ေျပာသမွ်ကို နာခံရတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အ႐ိုက္ခံရတာပဲ”

ကၽြႏု္ပ္ကား ဆာမူ႐ိုင္းဘဝတြင္ တိုက္ပြဲေပါင္း မ်ားစြာ ႏိုင္လာသည္ကို ယခုေလာက္ ဂုဏ္မယူစဖူး။ ယခုေတာ့ ႐ိုးသားႀကိဳးစား စီးပြားေရးသမားႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကေသာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ စစ္ကဲႀကီး မိသားစု ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူေပၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ခ်စ္လွစြာေသာ စစ္ကဲႀကီး ေျပာေျပာေနတတ္သည့္ အမ်ိဳးသားေရး၏ အဓိပၸာယ္ကို ကၽြႏု္ပ္ ေမာင္ဆာမူ႐ိုင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ေခ်ၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္၏႐ြာမွ အမ်ိဳးမ်ား သာယာေရးအတြက္ ကၽြႏု္ပ္တြင္ တာဝန္ရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္...ကၽြႏု္ပ္...႐ြာျပန္ေခ်ေတာ့မည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကား နိပြန္ျပည္မွ ဆာမူ႐ိုင္းမ်ားျဖစ္ေတာ့သကိုး။

အလယ္ခြေဖာင္ ေပးထားတဲ့ အကဲခတ္သမားတစ္ဦးဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးက ဆရာ ျမသန္းတင့္ရဲ႕လက္ရာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ဦးတင္ဦး၊ ဦးႏု၊ ဦးေအာင္ႀကီးႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ႀကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြထဲက ထက္ျမက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အနာဂတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေရးထားတာပါ။