သူ့အမည် အပြည့်အစုံက ဆာယိ ဆတ်ဒစ် ဘင်ဆာယိ အဘဒူ ရာမန် (Syed Saddiq bin Syed Abdul Rahman) ဖြစ်သည်။ ၁၉၉၂ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ ၆ ရက်နေ့တွင် မွေးဖွားသည်ဆိုသဖြင့် ယခုမှ ၂၆ နှစ်ပင် မပြည့်သေး။ သို့သော် သူသည် မလေးရှားနိုင်ငံ၏ နိုင်ငံရေးသမား၊ နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားသူဖြစ်ခဲ့သည်။ ယခုလက်ရှိ မလေးရှားနိုင်ငံ၏ လူငယ်နှင့် အားကစားဝန်ကြီးအဖြစ် တာဝန်ယူထားသည်။ အရှေ့တောင်အာရှတွင် အသက်အငယ်ဆုံးဝန်ကြီး တာဝန်ဖြင့် အစိုးရအဖွဲ့တွင် နေရာရထားသူဖြစ်ပြီး ထင်ရှားထွန်းတောက်လာသည့် လူငယ်တစ်ဦးလည်း ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။

Deontological Theory ကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပါသည်။ Deontology ဆိုသည်မှာ Deont ဆိုသည့် စကားမှ ဆင်းသက်လာသည်။ ဂရိများက Dei ဆို သည့် ပုဒ်ရင်းအတိုင်း အသုံးပြုကြသည်။ အဓိပ္ပာယ်မှာ “အမှန်တရား” ဆိုသည့်သဘောဖြင့် သုံးစွဲခဲ့ကြကြောင်း တွေ့ရသည်။

ဆူဟာစီနီမစ်စ်ထရီ အသက် ၂၃ နှစ်အရွယ်တွင် မုဆိုးမဖြစ်သွားပြီးနောက် သူမတို့ ရပ်ရွာအတွင်းရှိ ဆင်းရဲနွမ်းပါးသူများကို ကူညီမှဖြစ်တော့မည်ဟု စိတ်ထဲတေးမှတ်ထားလိုက်သည်။ သူမသည် လမ်းဘေးတွင် ကုန်စိမ်းရောင်းသူဖြစ်သည်။ သို့ပါသော် အဆိုပါ ကုန်စိမ်းရောင်းသည့် ပိုက်ဆံများကို ခြစ်ကုတ်စုဆောင်းပြီး ဆေးရုံတစ်ရုံတည်ဆောက်ခဲ့ပါသည်။

မီးဖိုချောင်သုံးပစ္စည်းများ၏ အစွန်းအထင်းများရှိနေသော တီရှပ်ကိုဝတ်ကာ ကတ်ဦးထုပ်လေးဆောင်းပြီး ခပ်မှောင်မှောင်လမ်းကလေးအတိုင်း လျှောက်လာသော ဟိုဆေးအန်ဒရီရက်စ်သည် ဟာရီကိန်းမာရီယာထိသွားသည့် ပွာတိုရီကိုကျွန်း ဒုက္ခသည်စခန်းများတွင် အခမဲ့စားသောက်ဆိုင်များဖွင့်နေသည့် ကမ္ဘာကျော်စားဖိုမှူးတစ်ဦးဖြစ်သည်။

“ကျွန်မ ဂျပန်ကိုသွားတော့ နာမည်ကြောင့် လူတွေက အံ့အားသင့်ကြတယ်။ လူက လူမည်းဖြစ်နေပြီး နာမည်က ဂျပန်နာမည်ဖြစ်နေလို့လေ” ဟု သူက ဆိုသည်။

၂၀၁၅ ခုနှစ် ၅ လပိုင်းလောက်က ဖြစ်သည်။ စတိဗ်ဖူဂိတ် တောင်ကယ်ရိုလိုင်းနားသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုအနှံ့ ပြည်နယ်ပေါင်း ၄၈ ပြည်နယ်ကို ဖြတ်သန်းလမ်းလျှောက်ခြင်း ပြီးမြောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အမေရိကန်ပြည်မကြီးကို လှည့်ပတ်လမ်းလျှောက်ရန်အတွက် အသက် ၆၈ နှစ် အရွယ် အမျိုးသားကြီးအဖို့ ၂ နှစ် ၂ လနှင့် ရက်ပေါင်း ၂၀ ကြာမြင့်ပါသည်။ “အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ပြည်မကြီးပေါ်မှ ၄၈ ပြည်နယ်လုံးလမ်းလျှောက်ချင်ခဲ့တာပါ။

အိန္ဒိယကို ပြန်ခဲ့ရင်း အူထရာခန်းပြည်နယ်မှ ဟိမဝန္တာ၏အလှကို တွေ့ရှိရင်း သစ်တောထိန်းသိမ်းရေးလုပ်ငန်းကိုသာ လုပ်ချင်ကြတော့သည်။ သို့ဖြင့် မြေလွတ်မြေရိုင်းကျယ်တစ်ခု ကိုဝယ်ယူရင်း အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင် အောင်မြင်နေသောဘဝကို ဆုံးခန်းတိုင်ကာ အိန္ဒိယသို့ အပြီးပြောင်းလာကြသည်။ ဤတွင် အခက်အခဲများ ဆက်တိုက်ကြုံရပါတော့သည်။

“အစိုးရကို မနက်တိုင်း ကျွန်မနဲ့တူတူ လမ်းလျှောက်စေချင်တယ်။ ကိုယ်တိုင်မမြင်ရရင် သူတို့ သိမှာမဟုတ်ဘူး” ဟု ဆိုဖီယာက ဆိုသည်။

အထက်တန်းကျောင်းသားများ၊ ကောလိပ်ကျောင်းသားများ စုစည်းကာ အဆိုပါ အကျိုးအမြတ် မမျှော်ကိုးသော စုဖွဲ့မှုကို တည်ထောင်ခဲ့ပြီး အွန်လိုင်းမှတစ်ဆင့် ပိုလျှံနေသူများနှင့် လိုအပ်နေသူများကို ချိတ်ဆက်ပေးပြီး ဆောင်ရွက်ခဲ့ရာ ၂၀၁၅ မှ ယနေ့အချိန်အထိ အစားအသောက်ပေါင်ချိန် ၁ ဒသမ ၈ သန်းကို သွန်ပစ်ရမည့်ဘေးမှ ကာကွယ်နိုင်ခဲ့ပြီး လိုအပ်နေသူများထံ အချိန်မီပေးပို့နိုင်ခဲ့သည်။ “အနီးအနား ရပ်ရွာတွေမှာ လူတွေ ဆာလောင်နေကြချိန်မှာ ကုန်စုံဆိုင်တွေနဲ့ စားသောက်ဆိုင်တွေဟာ အစားအသောက်တွေကို လွှင့်ပစ်နေရတယ်” ဟု မာရီယာ က ပြောပြသည်။ သူတို့အဖွဲ့က အဆိုပါပြုန်းတီးမှုနှင့် လိုအပ်နေမှုတို့ကို တံတားထိုးပေးကြခြင်း ဖြစ်သည်။

အသက် ၃၄ နှစ် အရွယ် ဂါဇာသား အဗ္ဗဒူကာရင်အဘူအာတာရာသည် နယ်စပ်စည်းရိုးနားမှ အဆိုပါ ဗုံးခွံကျည်ခွံများကို ကောက်ကာ အလှတရားအဖြစ် အသွင်ပြောင်းပြခဲ့သည်။ “ငြိမ်းချမ်းရေးသတင်းစကားတွေကို ကမ္ဘာသိအောင် ပြသတာဖြစ်ပါတယ်” ဟု ၎င်းက ပြောကြားခဲ့သည်။

“ကျွန်တော်လည်း စွန့်ပစ်ခံ ကလေးတစ်ယောက်ပါပဲ။ အမေက ထားသွားတယ်။ အမေက တနင်္လာနေ့ဆို အဖေ့ဆီသွားပို့ပြီး သောကြာနေ့ညနေဆို လာခေါ်နေကြပါ။ တစ်ရက်တော့ သူပေါ်မလာတော့ဘူး” ဟု ဖလိုရင်ဂရိုဆူလိယက်က ပြောကြားသည်။

လူသားတိုင်းသည် အသက်ရှင်ရပ်တည်ရေးအတွက် ကိုယ့်နည်းကိုယ့်ဟန် ကိုယ့်ပုံစံဖြင့် ရုန်းကန်နေကြရသူများချည်း ဖြစ်ပါသည်။ လူမှုရေး၊ စီးပွားရေး၊ ကျန်းမာရေး စသည့်ကဏ္ဍများတွင် ဝင်ဆံ့ရပ်တည် ခိုင်မာစေရန် အမြဲပြင်ဆင်လှုပ်ရှားနေကြရသည်။ ထို့ကြောင့် လူတိုင်းသည် အချိန်ပြည့် အများအကျိုးလုပ်ဆောင်နေနိုင်သူ မဖြစ်နိုင်ပေ။ သို့သော် နေ့စဉ်ဘဝတွင် ရုန်းကန်နေထိုင်ရင်းပင် ကြုံရာကျပန်း ကောင်းမှုလေးများကို လုပ်ဆောင်နိုင်ပေသည်။

ဆေးရုံရောက် အချို့သောကလေးများသည် သေအံ့မူးမူးဝေဒနာကို ခံစားနေကြရသည်။ ထိုကလေးများသည် အခြားဆေးရုံတက်ကလေးများနှင့် မတူသည်မှာကား မိဘစောင့်ရှောက်မှုဖြင့် မနေရသော ကလေးများဖြစ်ကြ၍ပေတည်း။ မိုဟာမက် ဘာဇိထိုအကြောင်းကို သိပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော် လူမမာကလေးတို့၏ မွေးစားဖခင်အဖြစ် ခံယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု လော့အိန်ဂျလိစ်ဒေသမှ မိဘမဲ့ကလေးစောင့်ရှောက်ရေးစနစ်များထဲမှ နေမကောင်းသူ ကလေးများတို့၏ အသည်းအသန်အဖြစ်ဆုံး ကလေးများကို သားသမီးအဖြစ် မွေးစားစောင့်ရှောက်ပေးနေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ကလေးအတော်များများ သူ့တွင် ရှိပါသည်။ အချို့က သူ့လက်ထဲမှာပင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ကြသည်။ သူ့ မွေးစားသားသမီး ဆယ်ဦးခန့်၏ နောက်ဆုံးခရီးကို သူစီစဉ်ပေးခဲ့ရသည်။

ဒေါက်တာ စင်သီယာမောင်၏ ဆေးခန်းသည် နယ်စပ်ကိုဖြတ်ကျော်ပြီး ဆေးလာကုသရလောက်အောင် လူသိများသည့် ဆေးခန်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ကရင်ပြည်နယ်အတွင်း ခေတ်မီဆေးခန်းများ မရှိရော့သလားဟု ထင်ရလောက်အောင်ပင် မကျန်းမာသူများ၊ ထိခိုက်ဒဏ်ရာ ရထားသူများသည် ခြေကျင်တစ်မျိုး၊ ထမ်းပိုး၍တစ်သွယ် တောကိုဖြတ်၊ တောင်ကိုကျော်ပြီး ဆေးခန်းကို အရောက်လာကြသည်။ ထိုဆေးခန်းကို ကရင်လူမျိုး ဆရာဝန်မတစ်ဦးသည် ထိုင်းနိုင်ငံ၊ မဲဆောက်မြို့ဆင်ခြေဖုံး တောတောင်ထဲတွင် ၁၉၈၉ ခုနှစ်ကတည်းက ဖွင့်လှစ်ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

မီနက်စ်လာပလူမီသည် ရေကြည်ရာမြက်နုရာ ရှာဖွေကြသူများ၊ နိုင်ငံရေးအခြေအနေ၊ စစ်ပွဲအခြေအနေမဟန်လို့ ထွက်ပြေးရသူများရဲ့ဘဝကို ကဗျာတစ်ပုဒ်ဖြင့် သီကျူးရွတ်ဆိုနေသည်။ နောက်ခံအဖြစ် အာဖရိကန်တေးသွားဆန်ဆန်ကို ဂစ်တာဖြင့် တီးခတ်နေသည်။ အာဖရိက အမျိုးသမီးတေးသံရှင်တစ်ဦးက မီနက်စ်ရွတ်ဆိုအပြီးတွင် မယ်လိုဒီစာသားကို ခံစားချက်ပါပါဖြင့် ရွတ်ဆိုလိုက်သည်။ မာလာဝီနိုင်ငံက ဒုက္ခသည်စခန်းများတွင် မီနက်စ်ကို ကောင်းကောင်းသိကြသည်။ ဒုက္ခသည်စခန်းများတွင် ဂီတပွဲတော်များ လာလုပ်ပေးလေ့ရှိသည်။ အင်္ဂလိပ် သို့မဟုတ် ဒေသခံဘာသာစကားကို သုံးကာ ဂီတအနုပညာနှင့် ကဗျာတို့ကို ပေါင်းစပ်ဖန်တီးတတ်သည်။ တကယ်တော့ မီနက်စ်သည်ပင်လျှင် ဒုက္ခသည်တစ်ဦး ဖြစ်ပါသည်။