“ကေလးေတြကို ကူညီေနတာက သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ လမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေနေနၾကရတယ္။ လူေကာင္းတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေမတၲာေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါကို လိုက္လုပ္တာပါ”

သူ႔ကို အ႐ူးႀကီးဟု လူအမ်ားက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ေျပာၾကသည္ကလည္း မလြန္ေပ။ သူသည္ တူတစ္ေခ်ာင္း၊ ေဆာက္တစ္ခုႏွင့္ ေက်ာက္ေတာင္ေၾကာႀကီးကို ရွင္းကာ လမ္းေဖာက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒက္ရွ္ရာ မာနီဂ်ီသည္ ႐ူးေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ၂၂ ႏွစ္ ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုလမ္းကို ေဖာက္ေနခဲ့ၿပီး ေဝးလံေခါင္ဖ်ား သူ႔ေတာင္ေပၚ႐ြာကေလးကို အနီးဆုံးၿမဳိ႕သို႔ ေရာက္ႏိုင္ေစခဲ့သည္

သူ႔ပုံက ေဟာလိဝုဒ္ကားထဲက လူၾကမ္းတစ္ ေယာက္အလား။ ေျပာင္ေနေသာ ကတုံးႏွင့္ မုတ္ဆိတ္ေမြး ႏုတ္ခမ္းေမြးထူထူႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံးတြင္ အ႐ုပ္မ်ားအျပည့္။ တကယ္လည္း သူက လန္ကတ္စတာ ေဒသတြင္ ဂိုဏ္းစတားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ လက္မရြံ႕တပည့္ အေယာက္ ၁၀၀ ေလာက္ ရွိသည္။ အားလုံးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ လမ္းေပၚက ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုင္ထားသည့္ လက္နက္မ်ားကေတာ့ ကားျပင္ရာတြင္သုံးသည့္ ကြင္းမ်ား၊ ခြမ်ား ျဖစ္သည္။ ဝပ္ေရွာ့ဂ်င္းဝတ္စုံမ်ား ဝတ္ထားၾကသည္။

တူရကီႏိုင္ငံ အေရွ႕ပိုင္းေဒသတြင္ ကာရာကိုကန္ဟု အမည္ရသည့္ ၿမဳိ႕ငယ္ေလးတစ္ခု ရွိပါသည္။ ၿမဳိ႕သို႔ေရာက္လာၿပီး ထမင္းစားဖို႔ေသာက္ဖို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနသူမ်ားသည္ ထိုၿမဳိ႕ရွိ မာကက္ဇ္ ဆိုသည့္ စားေသာက္ဆိုင္သို႔ သြားေရာက္စားေသာက္ႏိုင္ပါသည္။ လိုအပ္ေနသူမ်ားအတြက္ အခမဲ့ ေကြၽးေမြးေသာဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္က ထိုၿမဳိ႕ငယ္ေလးတြင္ မာကက္ဇ္ တစ္ဆိုင္ပဲ ထိုသို႔ လိုအပ္ေနသူမ်ားကို ကူညီျခင္း မဟုတ္ပါ။ ၿမဳိ႕ငယ္ေလးတြင္ ႏြမ္းပါးသူမ်ား ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္း မျဖစ္ေစေရးအတြက္ အခမဲ့ေကြၽးသည့္ စားေသာက္ဆိုင္ ေနာက္ထပ္မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။ စားေသာက္ဖြယ္အတြက္ အခက္ေတြ႔ေနသူမ်ားကို ကူညီေကြၽးေမြးသည့္ အစဥ္အလာကို ထိုၿမဳိ႕ေလးတြင္ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိန္းသိမ္းလာေသာ ဓေလ့တစ္ရပ္ ျဖစ္ေနပါေလၿပီ။

“ပညာတတ္ေအာင္သင္ၾက ဒါမွသာ တစ္ခုခု ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ကြၽန္မ သူတို႔ကို အၿမဲအားေပးပါတယ္။ ကြၽန္မဆႏၵကေတာ့ သူတို႔ဘဝ တိုးတက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု ၎က ဆိုသည္။ သူ႔ကေလးမ်ားထဲမွ သမၼတပင္ ျဖစ္ရမည္ဟု ႐ိုစီမာရွယ္က ယုံၾကည္ခံယူထားသည္။ ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက အမ်ားအက်ဳိး ေဆာင္႐ြက္သူ လူမႈေရးလုပ္သားပဲ လုပ္လိုသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ “သူတို႔က ကြၽန္မလုပ္တဲ့ အလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္ၾကသတဲ့” ဟု ႐ိုစီမာရွယ္က ဆိုသည္။ “ကေလးေတြမွာ စိတ္ကူးအိပ္မက္ ရွိပါတယ္။ ကြၽန္မဆႏၵကေတာ့ သူတို႔ အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု ၎က ေျပာျပသည္။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ၿမဳိ႕နယ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ ထိုႏွင္းဆီပန္း ပြင့္လန္းေနသည္။ အလြန္လွ၏။

ေကာ္ဖီဆိုင္မ်ားက သိပ္ေကာင္းတဲ့ေနရာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေျမာက္ကယ္႐ိုလိုင္းနားျပည္နယ္ ဝီလ္မင္တန္ေဒသက Bitty & Beau's ေကာ္ဖီဆိုင္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈမ်ားေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးပါသည္။ ထိုဆိုင္ကေလးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈက ဝန္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုဆိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ၾကသူမ်ားကား ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈ ေနာက္က်သူမ်ား၊ ဉာဏ္ရည္ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈ မသန္စြမ္းသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ထိုဆိုင္တြင္ ပထမဆုံး အလုပ္လုပ္ဖူးၾက၊ အလုပ္ထဲေရာက္ခြင့္ရသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြမႈက ထိုဆိုင္၏ ေလထုထဲတြင္ ခံစားရသည္။ ဆိုင္ရွင္က ေအမီ႐ိုက္ဆိုသည့္ ၿမဳိ႕ခံအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။

သွ်ီပါဆိုနယ္၏ ခင္ပြန္းသည္ အိႏၵိယစစ္တပ္တြင္ အထူးတပ္ဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက သွ်ီပါသည္ တပ္မိသားစုမ်ား၏ လူမႈဖူလုံေရးဆိုင္ရာမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားက ေနာက္ပိုင္း လူမႈေရးလုပ္သား ျဖစ္လာေသာအခါ မ်ားစြာအေထာက္အကူ ျဖစ္ေစပါသည္။ ၃ ႏွစ္ သားအ႐ြယ္ သူမ၏ သားငယ္ေလး ခြဲစိတ္ခံရေသာအခါ ဘဝအေပၚထားသည့္အျမင္ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ တိုေတာင္းေသာ ဘဝအတြင္း မည္ကဲ့သို႔ အသက္ရွင္ၾကမည္နည္း။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ အသက္ရွင္ရသည္က ပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ ျပည့္ဝပါေပသည္။

အစားအေသာက္ နည္းပညာ ကုန္ထုတ္ဓာတု ဘြဲ႔ရတစ္ဦး အေနႏွင့္ ရဲအရာရွိ ဘဝထက္ ပိုမိုသက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေသာ အလုပ္ကို ရႏိုင္ေသာ္လည္း ရဲတစ္ဦးဘဝကို ခုန္မင္စြာ သူမခံယူခဲ့ပါသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ကေလးမ်ားႏွင့္ လက္တြဲလ်က္ ရပ္႐ြာေကာင္းက်ဳိးကို ေဆာင္႐ြက္ေနသည္။ သူမသည္ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေက်နပ္သည္။ ရဲတစ္ဦး ျဖစ္ရသည္ကိုလည္း ဂုဏ္ယူသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ သူမ၏ ရဲဝန္ထမ္း သက္တမ္းက ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္သြားခဲ့ေလၿပီ။

ဂ်ရယ္ဒီသည္ ကေလးမ်ားအတြက္ မနားမေန ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူ ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားစြာ၏ မိခင္ေနရာယူရျခင္းသည္ လြယ္လွသည့္ အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါေပ။ ၁၉၉၂ တြင္ ဟာရီကိန္း အန္ဒ႐ူးက သူမတို႔ အိမ္ကေလးကို ျပားခ်ပ္ေအာင္ တိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ကေလးမ်ားက အဆင္ေျပၾကပါေပသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ကိုေတာ့ တျခားေနရာေရႊ႕လိုက္ရသည္။ သူတို႔အားလုံး ခက္ခဲပင္ပန္းခဲ့ၾကရသည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တကၠဆက္ျပည္နယ္ဟာ ေႏြမွာပူသလို ေဆာင္းမွာေတာ့ အေတာ္ေလးေအးတဲ့ ရာသီဥတု ရွိသည္။ အေႏြးထည္ လူတိုင္းအတြက္ လိုသည္။ အေႏြးထည္သည္ တတ္ႏိုင္သူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးႏြမ္းပါးသူမ်ား၊ အိမ္ရာမဲ့မ်ား အတြက္ေတာ့ အလြန္အင္မတန္ ေခါင္းခဲရေသာကိစၥ ျဖစ္သည္။ တကၠဆက္ျပည္နယ္ ဒါးလက္စ္ၿမဳိ႕က ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ေတာ့ အစီအစဥ္တစ္ခု ျပဳလုပ္ေပးထားသည္။

ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံတြင္ တံငါလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ၾကေသာ ကြၽန္းငယ္ေလးမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ကြၽန္းတိုင္းတြင္ အစိုးရက ေက်ာင္းမေဆာက္ေပးႏိုင္ေသးပါ။ ေခ်ာင္းျဖတ္ေျမာင္းျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ကေလးမ်ား သြားရပါသည္။ ကေလးမ်ား ပုလင္းကြဲရွျခင္း၊ ေရလွ်ံသျဖင့္ ေက်ာင္းမလာႏိုင္ျခင္းမ်ားက မၾကာခဏ ျဖစ္သည္ဟု ဆရာ ဆရာမမ်ားက ဆိုပါသည္။

ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္က ခိုလိုသြန္ဆင္လို႔ အမည္ရတဲ့ အသက္ ၉ ႏွစ္ သမီးေလးဟာ ေက်ာင္းကို သြားတိုင္းလမ္းမွာ အိမ္ေျခမဲ့မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာလည္း ေပက်ံညစ္ပတ္ေနသည့္ လမ္းေဘးေနဘဝ ေရာက္ေနရသည္ကို သြန္ဆင္စိတ္မေကာင္းေပ။ သို႔ျဖင့္ သြန္ဆင္သည္ သူတို႔အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းမည္ဟု စိတ္ကူးရခဲ့ပါေပသည္။ သန္႔ရွင္းေရးသုံး ပစၥည္းမ်ားကို စုေဆာင္းအလွဴခံၿပီး အိတ္ကေလးမ်ားျဖင့္ ထည့္ကာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို လိုက္လံေပးအပ္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသမီး လစဥ္သုံးပစၥည္းမ်ား၊ ဆပ္ျပာ၊ ေျခအိတ္ႏွင့္ သြားတိုက္ေဆး စသည္တို႔ မ်ဳိးစုံပါေသာ အိတ္မ်ားကို အမ်ဳိးသမီး အိမ္ေျခမဲ့မ်ားအတြက္ ေပးအပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

“ဒီဝမ္းနည္းစရာ ထင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္မလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ပါလက္စတိုင္းကေလး ဘယ္သူႏို႔ဆာဆာ ဂ်ဴးအမ်ဳိးသမီးတိုင္းက ကူညီသင့္ပါတယ္” လို႔ သူနာျပဳဆရာမက ဆိုပါတယ္။ ေမြးကတည္းက လူသားတို႔သည္ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ရန္သူ၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ မိတ္ေဆြဆိုၿပီး သတ္မွတ္ေပးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ ရန္သူမိတ္ေဆြ ဆိုသည့္ ကိစၥသည္ မိမိကို ေမြးဖြားလိုက္ကတည္းက တံဆိပ္ကပ္ခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသားဆန္မႈ ေမတၱာတရားသည္ကား ထိုတံဆိပ္မ်ားကို ခြာပစ္ပါသည္။ အတားအဆီးမ်ားကို ေက်ာ္လႊားပါသည္။

ငယ္စဥ္အခါက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံး ျပတ္သြားခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က သူမ အေတာ္ငယ္ေသးသည္။ ဘဝရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈဒဏ္မ်ားကို ျပင္းထန္စြာ ခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ငယ္အိပ္မက္ ျဖစ္ေသာ ေက်းလက္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေရးကို ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ ယခုအခါ ေဒါက္တာလီဂ်ဴေဟာင္ တစ္ေယာက္ အသက္ ၃၇ ႏွစ္ ျဖစ္သြားေလၿပီ။ ၁၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေက်းလက္ဆရာဝန္မ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ အမ်ားေလးစားမႈကို ရရွိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ အေနာက္ေတာင္ပိုင္း ခ်ဳံကင္ျပည္နယ္ ဟီခြၽမ္ခ႐ိုင္ ဝါဒီယန္ေက်း႐ြာက သူမ၏ ဇာတိျဖစ္သည္။ ဇာတိ႐ြာႏွင့္ အနီးတစ္ဝိုက္ ျပည္သူ ၆၀၀၀ ေက်ာ္ကို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထပ္မံ မိတ္ဆက္ေပးပါမည္။ ေပါင္ရင္းကေန ေျခေထာက္မ်ား လုံးဝမရွိသည့္ ဆရာဝန္မ ေဒါက္တာလီဂ်ဴေဟာင္ ျဖစ္သည္။

ဒိုင္ယန္နီဘက္စ္ခ်ာသည္ နံနက္ခင္း ၄ နာရီခြဲေလာက္တြင္ အိမ္တြင္ေမြးထားေသာ ေၾကာင္ေအာ္ရီယို၏ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ႏႈိးသံေၾကာင့္ ႏိုးလာခဲ့ပါသည္။ ဘက္စ္ခ်ာသည္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေအာ္ရီယိုကေတာ့ ေအာ္ဟစ္သတိေပးေနဆဲ။