“အမေမွေးထားတဲ့ အဖြူလေး။ ဘာလို့ မည်းမည်းကြီးတွေ ထိုးထားရတာလဲ။ လူမိုက်တွေပဲ အဲဒီလိုထိုးတာ”

“အောင်လ”၊ “အောင်လ”၊ “အောင်လကွ” ဆိုသည့် အသံတွေ၊ ပျော်ရွှင်မြူးတူး ခုန်ပေါက်ကြတာတွေက လူကြီး၊ လူငယ် အမျိုးသမီး၊ အိမ်ရှင်မတွေပါ မကျန်။ အောင်လ၏ အောင်ပွဲသည် မြန်မာ၏ အောင်ပွဲ။ အောင်လ၏ အနိုင်သည် မြန်မာ၏ အနိုင်။ အမြဲတမ်း အရှုံးတွေကြားက အောင်လ ယူဆောင်ပေးလိုက်သည့် အနိုင်က ချိုမြိန်လွန်းလှသည်။ အားရလွန်းလှသည်။

သူမသည် ပြီးခဲ့သည့် ဇွန်လ ၉ ရက်နေ့၊ ကချင် ဒေသ တစ်ကျော့ပြန် ၈ နှစ်ပြည့် အထိမ်းအမှတ်အဖြစ် မြစ်ကြီးနားမြို့၊ ဗိုလ်ချုပ်ကြေးရုပ်ပန်းခြံရှေ့နှင့် ပြည်သူ့ရင်ပြင်တို့တွင် စစ်ရှောင်လူငယ်များကိုယ်တိုင် ဦးဆောင်ပြီး တေးသရုပ်ဖော်တင်ပြခြင်းကြောင့် ငြိမ်းစုစီ ပုဒ်မ ၁၉ ဖြင့် တရားစွဲဆိုခြင်းကို ခံခဲ့ရပြီး စက်တင်ဘာလ ၂ ရက် နေ့တွင် ထောင်ဒဏ် ၁၅ ရက်ဖြင့် မြစ်ကြီးနား အကျဉ်းထောင်တွင် အကျဉ်းချခြင်းကို ခံခဲ့ရသူဖြစ်သည်။

“တိုက်ပွဲတွေ ရပ်သင့်ပါပြီ။ အရပ်သားတွေပဲ ဒုက္ခရောက်နေကြတာ။ ကျွန်မတို့ ငြိမ်းချမ်းရေးရချင်ပြီ”

တခြားဝိုင်းတွေဆီကတော့ ဘာမှထပ်မရတော့ပါဘူး။ အကုန်လုံးက ကိုယ်စီ စားသောက်နေကြပေမယ့် ကောင်ကလေးကိုတော့ “မရှိဘူး” လို့ လေသံမာမာနဲ့ မောင်းထုတ်လိုက်ကြတာကိုသာ ကျွန်တော် တွေ့ရပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော်ပေးတဲ့ ငါးရာတန်လေးကိုပဲ လက်ထဲ ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ကောင်လေးဟာ ဆိုင်အပြင်ဘက် လမ်းမကြီးပေါ် တရွေ့ရွေ့နဲ့ ထွက်ခွာသွားတော့တယ်။

ကျွန်မတို့သည် စိမ်းမြသာယာခဲ့ဖူးသော အတိတ်၏ နေ့ရက်များကိုသာ အမှတ်ရ တမ်းတနေရုံနှင့်လည်း မပြီး၊ အိမ်ကလေးတစ်လုံးမှသည် မိမိ ဝန်းကျင်၏ ပစ္စုပ္ပန်နေ့ရက်များမှာ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ချစ်ခြင်းမေတ္တာများ မျှဝေရင်း၊ ကိုယ်ချင်းစာနာမှုများ မျှဝေရင်း ငြိမ်းအေးခြင်းအတိဖြင့်ပြီးသော စိမ်းမြသာယာသည့် နေ့ရက်များ ကိုယ်စီဖန်တီးတည်ဆောက်နိုင်ဖို့ လိုအပ်လှသည်။

၂၀၁၇ ခုနှစ်တွင် ခွေးချစ်သူများက အဆိပ်ချသတ်မှုများကို ကန့်ကွက်ဆန္ဒပြခဲ့ကြသည့်အတွက် ထိုခွေးများ မျိုးမပွားစေရန် အဆိပ်ချခြင်းထက် သင်းကွပ်ခြင်းနှင့် သားဆက်ခြားနည်းဖြင့် ထိန်းချုပ်ရန် လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ သို့သော် အောင်မြင်မှု မရရှိဘဲ လမ်းဘေးခွေးများ တိုးပွားလာဆဲဖြစ်သည်။

သတင်းတစ်ပုဒ်ကို ဖတ်လိုက်ရချိန်မှာတော့ ရင်ထဲမှာ စူးခနဲခံစားတာတော့ အမှန်ပါပဲ။ အဲဒါကတော့ ဒေးလီးမေးလ်မှာ ဖော်ပြထားတဲ့ ကမ္ဘာ့ပထမဆုံး သစ်တောမြို့တော်တည်ဆောက်မယ့် တရုတ်ဆိုတဲ့သတင်းပါ။

အသက် ၉၀ ခန့်အရွယ် ဒေါ်သိန်းနှင့် အသက် မတိမ်းမယိမ်းရှိကြသူအချို့ ဤနေရာကလေးတွင် စုစုဝေးဝေး အတူတကွ နေထိုင်ခဲ့ကြသည်မှာ လပေါင်း များစွာ အတော်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

သူတို့နှစ်ဦး လွတ်မြောက်လာသည့်အပေါ် နိုင်ငံတကာ အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် မြန်မာသတင်းအသိုင်းအဝိုင်းက ကြိုဆိုဝမ်းမြောက်ကြသော်လည်း တပ်မတော် ထောက်ခံသူများနှင့် အမျိုးဘာသာ သာသနာ စောင့်ရှောက်ရေး လှုပ်ရှားသူတို့အကြားတွင်တော့ ဝေဖန်မှုများ မြင့်တက်လျက်ရှိသည်။

“ဒီကောင် သူခိုးပဲ..နာမည်ကြီးသူခိုး…တလောကမှ ထောင်က လွတ်လာတာ”

ယင်ယုကိုကြည့်လိုက်လျှင် တကယ့်ပါရမီရှင်တစ်ဦးဟု ထင်စရာအကြောင်းမရှိ။ သူ့ကိုယ်အလေးချိန်ကလည်း ပေါင် ၁၀၀ ကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိမည်ထင်သည်။ မြို့သားတစ်ဦးပီပီ ဆံပင်ကို ဆေးဆိုးထားသည်။ သူက ခေါင်းစွပ်လေးတစ်ခုကို စွပ်ထားသည်။ သူ့ခေါင်းစွပ်တွင် ရေးထိုးထားသည့် စာတန်းက Dope Shit ဖြစ်သည်။ တရုတ်သည် ဆူပါ ပါဝါအနေအထား မြင့်တက်နေသည့် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံဖြစ်သည်။ အသက် ၂၀ ခန့်သာရှိသေးသည့် ကျောင်းသားအရွယ် အထင်ကြီးစရာမကောင်းသော ယင်ယုတစ်ယောက် အရေးပါသော နိုင်ငံ၏အခန်းကဏ္ဍတစ်ခုတွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေရသူတစ်ဦးဟု ပြောလိုက်လျှင် ပိုပြီး အံ့အားသင့်သွားကြပေလိမ့်မည်။

ဂျပန်နွေရာသီသည် အထီးကျန်အဘိုး အဘွားများကို သေမင်းနိုင်ငံ အမြန်ဆုံးပို့နေသည့် ရာသီဖြစ်နေသည်။ အဘွားချီကိုကတော့ ယနေ့အထိထိုအထီးကျန်စွာ သေဆုံးမှုကို မကြုံရသေး။ ယနေ့ သူ့မွေးနေ့ဖြစ်သော်လည်း သူ့ကိုဖုန်းခေါ်ပြီး မွေးနေ့ဆုတောင်းပေးသူမရှိ။ သူကလည်း လက်ဆောင်ကတ်ပေးစရာ တစ်ယောက်မှမရှိ။ သူက ဧကရာဇ် တိုင်ရှိုခေတ်တွင် မွေးဖွားလာသူဖြစ်သည်။ အသက် ၉၀ ကျော်သည့်တိုင် လောကတွင်နေထိုင်ရလိမ့်မည်ဟုလည်း မမျှော်လင့်ခဲ့။ သူ့မိသားစုအပါအဝင် ဆွေမျိုးမိတ်ဆွေတွေ အားလုံးတစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်မရှိကြတော့ ပေ။ ယခုတိုက်ခန်းကို ၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်ကတည်းက ခင်ပွန်းဖြစ်သူနှင့် ရောက်လာသည်။ ယခု သူ့ခင်ပွန်းလည်း မရှိတော့။

အမေရိကရှိ အမြွှာမျှော်စင်တိုက်ကြီးနှစ်တိုက်နှင့် ပင်တဂွန်စစ်ဌာနချုပ်တို့ကို တိုက်ခိုက်ခြင်းခံရပြီး နှစ်လအကြာတွင် အသက် ၁၂ နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသည့် ဟမ်ဇာသည် အာဖဂန်ရိုးရာ ခေါင်းပေါင်းပါ ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး သူ၏ အစ်ကို သုံးယောက်နှင့်အတူ ပျက်စီးနေသည့် အမေရိကန်လုပ် ရဟတ်ယာဉ် တစ်စီးရှေ့တွင် လက်နက်များကိုင်ဆောင်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ကြရသည်။ ထိုဗီဒီယိုမှာ အယ်လ်ခိုင်းဒါးတို့အတွက် မီဒီယာကတစ်ဆင့် ဝါဒဖြန့်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ဟမ်ဇာက အာရဗီဘာသာစကားဖြင့် ကဗျာတစ်ပုဒ်ကိုပင် ရွတ်နေလိုက်သေးသည်။ ထိုကဗျာမှာ တာလီဘန် ခေါင်းဆောင် မူလာမိုဟာမက် အိုမာရေးစပ်ထားသည့် ကဗျာဖြစ်သည်။

အကုန်အကျများသည့် ရန်ကုန်တွင် နေထိုင်သူ ဦးထွန်းထွန်း၏ လစာမှာ ကျပ်နှစ်သိန်းခွဲခန့်ဖြစ်သည်။ ခွဲစိတ်မှုပြုလုပ်သည့်အခါ ဆေးဖိုးထက် ပိုမိုကုန်ကျသည်မှာ လမ်းစရိတ်၊ ဆေးရုံတက်ချိန် စားသောက်စရိတ်တို့ဖြစ်သည်။ ဌာနချုပ်ထံ တင်ပြလျှင် ဆေးဖိုးကိုသာ ပြန်ရနိုင်မည်ဖြစ်ပြီး အခြားစရိတ်များကိုမူ ကိုယ်တိုင်ကျခံရသည်ဟု ဆိုသည်။