ပီတီလေးတစ်ခုကျန်ခဲ့လျှင် အောင်မြင်မှုဟု ခေါ်ဆိုနိုင်ပါပြီလော။ ဖန်တီးမှု လက်ရာအရည်အသွေးတစ်ခုကို အများသဘော မကျသေးပါက အောင်မြင်မှုဟုမခေါ်နိုင်သေးပါ။ အများ အကျိုးရှိပြီး ကိုယ့်အတွက် ပီတိတစ်ခုချန်နိုင်ပြီဆိုလျှင် အောင်မြင်မှုဟုခေါ်ဆိုနိုင်ပြီဖြစ်သည်။ အများက လက်မခံဘဲ ကိုယ့်အတွက် ခွန်အားရလိုက်သော အောင်မြင်မှု အသေးစားများ ရှိနေလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။ ဟာသတစ်ခု ကိုချပြသလို လူတွေ အထင်သေးနိုင်ပါသည်။ သို့သော် ပုစွန်ဆိတ်ကလေးလည်း ပင်လယ်ကူးချင်သည်သာ တည်း။

“သန္ဓေ၊ တောထွက်၊ ဓမ္မစက်၊ တချက် ပြာဋိဟာ”ရယ်လို့ လေးချက်ညီစွာနဲ့ ထူးခြားတဲ့ ဝါဆိုလ ပြည့်နေ့မို့ ​ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တိုင်း အလေးအမြတ်ထား ကြတာ။ ဂေါတမမြတ်စွာဘုရားရှင် ပဋိသန္ဓေနေတဲ့ ရက်မြတ်ဖြစ်သလို သိဒ္ဓတ္တမင်းသား အဖြစ်ကနေ ဘုရားအဖြစ်ကို ကျင့်ကြံအားထုတ်ဖို့ တောထွက် တော်မူတဲ့နေ့မြတ်​လည်း ဖြစ်တယ်။ဘုရားအဖြစ်ကို ရောက်ရှိပြီးတဲ့ အခါမှာလည်း ပဉ္စဝဂ္ဂီငါးဦးကို ဓမ္မစကြာတရားဦး ဟောကြားခဲ့တဲ့နေမြတ်ဖြစ်ပြီး သာဝတ္ထိပြည်မှာ ရေအစုံ၊ မီးအစုံနဲ့ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြသတော်မူခဲ့တဲ့ နေ့ထူးနေ့မြတ်ဖြစ်တာမို့ ဝါဆိုလ ပြည့်နေ့မြတ်မှာ ပန်း၊ ဆီမီး၊ သင်္ကန်းတွေ ကပ်လှူသမှု တွေလည်း ပြုလေ့ရှိကြတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ကျွန်မတို့ ရွာကလေးမှာလည်း ဝါဆိုလပြည့်ညမှာ ဓမ္မစကြာ တရားကို ရွတ်ဖတ်ပူဇော်ကြပြီး လပြည့်ကျော် တစ်ရက် နေ့ညမှာတော့​ ဝါဆိုပန်းကပ်လှူပူဇော်လေ့ရှိကြတယ်။

" သည်းခံလျှင် နိဗ္ဗာန်ရောက်သည်" ဟူသော ဆိုးရိုးစကားကို ကြားဖူးကြပေလိမ့်မည်။ သာဓကအနေနှင့် မြတ်စွာဘုရားရှင်သည် အတိုက်အခိုက်ဟူသမျှတို့ကို ရှေးဘဝပေါင်းများစွာ ကပင် သည်းခံခြင်းတရားဖြစ်သော ခန္တီပါရမီကို အမြဲမပြတ်ဖြည့်ဆည်းပေးခြင်းဖြင့် အောင်မြင်တော်မူ ခဲ့သည်ကို ပြရပေမည်။ သည်းခံမှုရှိက စိတ်အစဉ်သည် ငြိမ်းအေးချမ်းသာမှုကိုရရှိ၍ ကြမ်းတမ်းသောအမှုကို မပြုလိုပေ။ ကြမ်းတမ်းစွာပြုမူဆက်ဆံလာသူကိုလည်း မေတ္တာစိတ်ဖြင့်သာတုံ့ပြန်၍ သည်းခံခွင့်လွှတ်နိုင် ပေသည်။

ခက်ခဲမှုများနှင့် ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့နေရသည့် အခြေခံလူတန်းစားများအတွက် မျက်မှောက်ခေတ် အခြေအနေ၏ လိုအပ်ချပ်များမှာ ယုံကြည်မှုပေးနိုင်မည့်သူများ ရရှိရန်ပင်ဖြစ်သည်။ ခက်ခဲကျပ်တည်းမှုများနှင့် ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့နေရသော လူသားများအတွက် ယနေ့အချိန်အခါသည် ယုံကြည်မှုကြောင့်ရရှိသည့် ငဲ့ညှာသောချစ်ခြင်းတရားများ အထူးလိုအပ်လှပါသည်။ ယုံကြည်မှုချစ်ခြင်းတရားများနှင့် ချခဲ့ဖူးသည့် သစ္စာပန္နက်တိုင်များ၏ ဆုကြေးများကိုလည်း ရရှိနိုင်ကြဖို့ရန် လိုအပ်နေပေသည်။ မျှော်လင့်၍ နေနိုင်ပေသည်။

နာရီစင်များ၌ တပ်ဆင်ထားသော နာရီတိုင်းသည်လည်း အချိန်တိကျမှု တူညီနေကြသည် မဟုတ်ပေ။ အချိန်တိကျတူညီသော နာရီများရှိသော်လည်းပဲ ရှားပါသည်။ဤသည်ကပင် ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ၏ သိချင်မှုနှင့် ဖြစ်တည်မှုများ၏ ကွဲပြားနေခြင်းများကို ပြသပေသည်။ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ လိုချင်သော လိုအပ်မှုများနှင့် ရရှိမှုများ၏ ခြားနားစွာ သက်ရောက်မှုများကို ပြသနေပါသည်။

သင်္ဘောဆလင်တစ်ယောက် ဆလင်ခန်းထဲက ထွက်လာပြီးအော်ပြောတယ်။ အသံသြဇာကောင်းမွန်ပုံက ပုရွက်အုံကြီး တုတ်နဲ့ထိုးလိုက်သလို။ ကံဆိုးမသွားရာ မိုးလိုက်လို့ရွာဆိုသလိုပဲ ကိုရွှေမိုးက ဘယ်အငြိုးနဲ့ပါလိမ့်။ ဖြိုးဖြိုးဖြိုက်ဖြိုက် ရွာလိုက်သေးတယ်။

အထီးကျန်သစ်ပင်ကြီးဟာ တစ်ပင်တည်း ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေပါသည်။ သူလည်း သူ့တဲလေးထဲတွင် အထီးကျန်ဖြစ်နေဦးမည်။ ဘယ်တော့မှ ရွက်နုတွေမထိုးတော့သည့်သစ်ပင်တစ်ပင်လို တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လှပါသည်။ သူနှင့်ကျွန်တော် ပြန်ဆုံဖို့ မျှော် လင့်ရပါသည်။ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်အတွေးကိုဖြတ်ကာ သွားစရာရှိသည်ကို ဆက်၍သွားပါတော့သည်။

နတ်သမီးကဲ့သို့ ဖြူစင်ဖြောင့်မတ်ကာ သူ့၏ကြီး မြတ်မှုတန်ခိုး၊ ဖြောင့်မတ်မှုတွေကြောင့် အာဏာမဏ္ဍိုင် များအကြား အပြန်အလှန်ထိန်း-ထေစနစ် မလိုအပ် သည့်သဘောဖြစ်ပြီး သာမန်လောကီသားဆိုရင်ဖြင့် အာဏာမဏ္ဍိုင်တွေအကြား အာဏာခွဲဝေမှု အပြန်အလှန် ထိန်းကျောင်းမှု လိုအပ်မည်ဟုဆိုသည်။

ဆုတ်ယုတ်ခြင်းများစွာဖြင့် ခဏတာရှင်သန်လှုပ်ရှားနေရသော အချိန်အခါမျိုးများတွင် ဖေးမမှုလက်အစုံစုံဖြင့်သာ မိမိတို့၏ဘဝများကို လှသထက်လှအောင် ပြင်ဆင်ခြယ်သရပေမည်။ ခက်ခဲမှုတံတိုင်းများ ထူထဲလှသော ယနေ့မျက်မှောက်ခေတ်၏ ဆင်းရဲမှုပေါင်းများစွာထဲကနေ၍ အကောင်းဆုံးမှန်သမျှကို မျှော်လင့်ချက်ပန်းတိုင် အဖြစ်ထားရှိကြကာ အတူတကွရှေ့ဆက်နိုင်ကြရန် အထူးတိုက်တွန်းလိုပါသည်။

မန်ကျည်းရွက်နုနုတွေ၊ မန်ကျည်းသီးတွေဟာလည်း မန်ကျည်းပင်ရဲ့ အေးမြစေတဲ့အရိပ်သဖွယ်ပါပဲ။အရွက်ကိုစားလို့ တပ်မက်ခြင်းကို အာသာပြေစေ၊ ကြည်ရွှင်ကျေနပ်စေသလို အသီးကိုခူးပြီး အလိုရှိနေမိကြတဲ့ အာဟာရ ရမ္မက်ကို သုံးစွဲခွင့်ရကြတယ်။ငှက်ကလေးတွေအိပ်ကြတယ်။ ကြက်ကလေးတွေ အိပ်ကြတယ်။ ဒါဟာ မန်ကျည်းပင်တစ်ပင်ရဲ့ ကျယ်ပြန့်တဲ့အရိပ်၊ အေးမြစေနိုင်မှု ပရိဝုဏ်ပါပဲ။

မိမိဘဝကို မိမိသာလျှင် ကိုယ်တိုင် ထုဆစ်ပုံဖော်နိုင်ရပါမည်။ မည်သည့်အကြောင်းကြောင့် မည်သည့်အကျိုးဖြစ်ပေါ်နိုင်မည်ဟူသော အကြောင်းနှင့်အကျိုးခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာနိုင်ရေးမှာ မိမိနှင့်သာသက်ဆိုင်သွားပါသည်။ နောက်တစ်ချက်အနေနှင့် မိဘများ၏ ဆုံးမသွန်သင် လမ်းပြမှုများကြောင့်လည်း ကွာခြားနိုင်ပါသေးသည်။ 'လက်ဦးဆရာ မည်ထိုက်စွာ ပုဗ္ဗာစရိယ မိနှင့်ဖ' ဆိုသကဲ့သို့ သားသမီးတို့၏ လက်ဦးဆရာများဖြစ်ကြသော မိဘများ၏ အခန်းကဏ္ဍသည်လည်း အလွန်အရေးကြီးလှပါသည်။

သူဆက်တွေးနေမိပြန်တယ်။ ဆိုင်ကယ်ကို အရှိန်လျှော့နိုင်သမျှ လျှော့‌မောင်းလာရင်းပေါ့။ အရင်ဆုံး လူတွေကို ကျေးဇူးတင်မိတဲ့အကြောင်း‌ တွေးတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဒီလိုသဘာဝရဲ့ နှင်းရည်သောက်ပြီး နေအလယ်မှာ ကိုယ့်ထူးကိုယ်ချွန် ပွင့်လန်းနေတဲ့ တောပန်းကလေး‌တွေကို မဖျက်ဆီးကြလို့ ဒီအနီးပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေကို သူကျေးဇူးတင်တယ်။ အားလုံးမှာ အလှတရားကိုယ်စီရှိကြတယ်ဆိုတာ သူတို့နားလည်လက်ခံထားကြလို့ပဲလား။ ဒါမှမဟုတ် မရှင်းအားသေးလို့ နေကြ‌ပါစေဦးဟ ဆိုတဲ့သဘောမျိုးနဲ့လားဆိုတာ‌တော့ သူလည်း အတတ်တော့မဆိုနိုင်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အခုလို လန်းလန်းဆန်းဆန်း တက်တက်ကြွကြွပွင့်လန်းနေကြတာမြင်ရတာနဲ့တင် ဒီအနီးပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေကို သူကျေးဇူးတင်နေမိ‌တော့တာ။ အပင်မြင်တိုင်း ရှင်းချင် ၊ ခုတ်ချင်နေတဲ့ လူတွေထဲ ဒီအနီးအနားတစ်ဝိုက်က လူတွေမပါလာကြတာ အံ့သြမှုနဲ့အတူ သူဝမ်းသာမိတယ်။ ပြီးတော့ကြည်ညိုလေးစားမိပြန်တယ်။

တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးခဲ့သော သူ့ အတွက် အရာအားလုံးက ထူးထူးဆန်းဆန်း။ တကယ်တော့ သူ့အမြင်ကပဲ ထူးဆန်းနေတာပါ။ ရန်ကုန်ဟာ ရန်ကုန်အတိုင်းပါပဲ။ မိုးကိုတောင် ဖောက်ထွက်လု မတတ်မြင့်မားလှတဲ့ မိုးမျှော်တိုက်တွေကိုကြည့်ပြီး သူတစ်စုံတစ်ရာကိုတွေးတောနေမိခဲ့သည်။

ကျွန်တော့် အငယ်ဆုံးညီမလေးကို မျက်လုံးထဲပြေးမြင်မိသည်။ ပန်းကလေးတွေ။ လှလှပပ ဟောဒီ ကမ္ဘာကြီးထဲ ပွင့်နေရမယ့် ပန်းကလေးတွေ။ ဘယ်လို အကြောင်းတရားတွေက ပန်းကလေးတွေအပေါ် ကျရောက်ခဲ့ရသလဲဆိုတာကို တွေးနေမိသည်။ ပြီးတော့ ဘီယာပုလင်းထဲကနေ ငါးကြင်းခွက်ထဲ ငှဲ့ထည့်ပြီး နာကျင်စရာ အချို့ကို မျိုချပစ်လိုက်သည်။ ဝက်သား တစ်ဖတ်ကောက်မြည်းလိုက်သည်။ စောစောကလို အရသာမတွေ့လှ။ ပါးစပ်ထဲ ဘယ်လိုမှအရသာ မရှိလှတော့။

“ကိုယ်တွေခေတ်တုန်းက ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို စာလိုက်ပေးတာ ရည်းစားစကား လိုက်ပြောရတာ မလွယ်ဘူး။ တော်ရုံဇွဲနဲ့တော့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ရဲ့ အဖြေကိုရဖို့ မလွယ်ဘူး”ဟု မြိတ်မြို့သား ကိုဦးက ပြောသည်။