သူ႔ပုံက ေဟာလိဝုဒ္ကားထဲက လူၾကမ္းတစ္ ေယာက္အလား။ ေျပာင္ေနေသာ ကတုံးႏွင့္ မုတ္ဆိတ္ေမြး ႏုတ္ခမ္းေမြးထူထူႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံးတြင္ အ႐ုပ္မ်ားအျပည့္။ တကယ္လည္း သူက လန္ကတ္စတာ ေဒသတြင္ ဂိုဏ္းစတားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ လက္မရြံ႕တပည့္ အေယာက္ ၁၀၀ ေလာက္ ရွိသည္။ အားလုံးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ လမ္းေပၚက ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုင္ထားသည့္ လက္နက္မ်ားကေတာ့ ကားျပင္ရာတြင္သုံးသည့္ ကြင္းမ်ား၊ ခြမ်ား ျဖစ္သည္။ ဝပ္ေရွာ့ဂ်င္းဝတ္စုံမ်ား ဝတ္ထားၾကသည္။ 

သူ႔ဘဝ တကယ့္လမ္းၾကမ္းေပၚ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေအ႐ြန္ဗလင္စီယာ တစ္ေယာက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္သာ ရွိပါေသးသည္။ ဆင္းရဲရသည့္ၾကားထဲ သူ႔ကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္သည့္  မိခင္၏ ေနာက္ထပ္လက္တြဲေဖာ္က ႏိုင္လိုမင္းထက္ လုပ္ေသးသည္။ “ကြၽန္ေတာ္ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က မူးယစ္ေဆး၊ အရက္နဲ႔ ထစ္ခနဲဆို ေဆာ္မယ္ဆိုတာေတြခ်ည္းပါပဲ” ဟု ဗလင္စီယာက ျပန္ေျပာျပသည္။ အသက္ ၉ ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ အရက္စေသာက္သည္။ အသက္ ၁၄ ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ေဆးစခ်ၿပီ။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္တြင္ ဘိန္းစထိုးေလၿပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘဝတစ္ခုလုံး သူလမ္းေပၚေရာက္ေနသည္။ ေဆးေရာင္းသည္။ ေထာင္ထဲေရာက္သည္။ သူ႔ဘဝ၏ အလင္းေရာင္ကို စရသည့္အခ်ိန္တြင္ သူသည္ ပန္းၿခံတစ္ခုထဲတြင္ အိပ္ေန၏။ ဘယ္မွသြားစရာမရွိ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူႏိုးထခဲ့ပါသည္။ 

၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ေဆးျဖတ္စခန္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။ တရား႐ုံးက သူ႔ကို ပို႔လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။  ထိုေနာက္ပိုင္း သူ ေဆးျပန္မခ်ေတာ့။ ေရွးကားအေဟာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ဆန္းသစ္သည့္ အလုပ္႐ုံတြင္ သူအလုပ္ဝင္ရသည္။ ထိုပညာတတ္သြားေတာ့  ကိုယ္ပိုင္ဝပ္ေရွာ့ကို ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ လန္ကတ္စတာတြင္ ဖြင့္ထားသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္မွစ၍ အနီးအနား ခ်ာတိတ္မ်ားက သူ႔ကားဝပ္ေရွာ့နားတြင္ စတည္းလာခ်ၾကသည္။ ေကာင္ေလးမ်ားက သူ႔အလုပ္ကို စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ ဗလင္စီယာ အေတြးတစ္ခုရသည္။ ထိုေကာင္ေလးမ်ားကို သူ႔လိုမျဖစ္ရေလေအာင္ ပညာသင္ေပးမည္။ 

ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ နတ္သားမ်ား ကေလးငယ္ စီမံကိန္း Lost Angels ဆိုသည့္ ေရွ႕ေဆာင္လႈပ္ရွားမႈကို သူစတင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းျပင္ပ အစီအစဥ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ဝင္ေငြနည္းေသာ ရပ္ကြက္မွ  ကေလးမ်ား၊ မိဘမဲ့မ်ား၊ ေလလြင့္မ်ားကို ဦးစားေပးေ႐ြးကာ ဂႏၳဝင္ေရွးေဟာင္းကားမ်ား ျပန္လည္အသက္သြင္းသည့္ ပညာသင္ေပးပါသည္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဓိကရည္႐ြယ္ခ်က္က ဒီေကာင္ေတြ လာၿပီးေတာ့ ေလ့လာလို႔ရမယ့္ လုံၿခံဳတဲ့ ေနရာေကာင္းေလး တစ္ခု လုပ္ေပးတာပါ။ သူတို႔လည္း တျခားဟာနဲ႔မတူတဲ့ အရာေတြရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအျဖစ္ ပါဝင္လို႔ ရတာေပါ့” ဟု ဗလင္စီယာက ဆိုပါသည္။ 

၁၅ ေယာက္ကို တစ္သုတ္တစ္ပတ္တြင္ သုံးရက္ သူ႔ ဝပ္ေရွာ့ကို လာရသည္။ ကားတစ္စီးကို ဘယ္လိုျပန္ဆင္သည္ကို သင္ၾကရသည္။ “ကားအေၾကာင္း နကန္းတစ္လုံးမွ မသိတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြလည္း လာၾကသည္။ အစကေန သင္ေပးတယ္။ ဘယ္လိုတိုင္းသလဲ၊ မူလီေတြ နတ္ေတြ ဘယ္လိုရွိသလဲ။ ခြေတြ ကြင္းေတြ ဘယ္လိုကိုင္သလဲက စပါတယ္” ဟု ဗလင္စီယာက ဆိုသည္။ 

ထို႔ေနာက္ သင္တန္းၿပီးလွ်င္ တကယ့္ေရွးေဟာင္းကားေတြကို ကိုင္ေစသည္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း ဗလင္စီယာႏွင့္ သူ႔တပည့္မ်ားသည္ ကားေဟာင္းတစ္စီးကို ဝိုင္းၿပီး ျပင္ဆင္အလွဆင္ၾကကာ ကားျပပြဲမ်ားကို သြားေရာင္းၾကသည္။ ရတဲ့ ပိုက္ဆံကေတာ့ သူတို႔ သင္တန္းလည္ပတ္ဖို႔ ဝင္ေငြအျဖစ္ ဖယ္ထားၾကသည္။ 

သင္တန္းသားေကာင္ေလး အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ား၊ မိသားစုအေရးမ်ားႏွင့္ ဖိအားမ်ား ဝင္ေနၾကသူတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္လိုမ်ဳိး စိတ္ေနစိတ္ထားျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္ကို မည္သူကမွ သူတို႔ကို သင္မေပးၾကေပ။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ စကားဝိုင္းေလးေတြ ရွိတယ္။ ေဘာ္ဒါအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္တဲ့ ဖိအားေတြအေၾကာင္း၊ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္” ဟု ဗလင္စီယာက ဆိုသည္။ ဗလင္စီယာတို႔ ဆရာတပည့္မ်ားသည္ ကားျပင္ဆင္သည့္ အလုပ္ပဲ လုပ္ၾကသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ လက္ေဝွ႔႐ုံေလးလည္း သူတို႔ ကားျပင္႐ုံထဲမွာ ရွိပါသည္။ ေလ့က်င့္ခန္းအားကစားမ်ား လုပ္ၾကသည္။ ေဒါသကို ဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္းရမည္၊ မိမိကိုယ္တိုင္ မည္သို႔ ထိန္းေက်ာင္းလိုက္နာရမည္ စသည့္ ကိစၥမ်ားကို သင္ေပးသည္။ အႏုပညာ ဝါသနာပါသည့္ လူငယ္မ်ားက သူတို႔ ကားျပင္ေဘာ္ဒီ႐ုံကို သုံးၿပီး ပန္းခ်ီျပပြဲေလးေတာင္ စုလုပ္ၾကေသးသည္။ လန္ကတ္စတာေဒသတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ ေတာ္ေတာ္ရခဲ့သည္။ “ဒီေနရာက ခ်ာတိတ္ေတြကို မကၠင္းနစ္ ျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ ေနရာထက္ ပိုတယ္ဗ်။ သူတို႔ကို မ်က္လုံးဖြင့္ေစၿပီး ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ေနရာပါ” ဟု ဗလင္စီယာက ဆိုသည္။ 

၂၀၁၅ ေလာက္ကတည္းက စခဲ့ေသာ အဆိုပါ  ပရဟိတ အစီအစဥ္တြင္ ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေပးေနသည့္ လူငယ္ အေယာက္ ၁၀၀ ေလာက္ရပါၿပီ။ ရလဒ္က ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပသည္ဟု ဗလင္စီယာက ဆိုသည္။ ေကာင္ေလးေတြကို သူ႔ငယ္ဘဝမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မရဖူးသည့္ တည္ၿငိမ္စြာ အလုပ္လုပ္ေလ့လာ ခြင့္ေပးထားႏိုင္သည္။ သူတို႔ဘဝ လုံၿခံဳပါသည္။ “ကေလးေတြက ကေလးပဲ ရွိေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းကိစၥေတြ၊ ဂိမ္းကိစၥေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ဘဝေတြကို သေဘာက်တယ္။ သူတို႔ဟာ  ကေလးေတြလို ျဖတ္သန္းခြင့္ရၾကလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္” ဟု ဗလင္စီယာက ေျပာျပသည္။