“ျမန္မာ့စီးပြားေရးက က်ဆင္းေနၿပီ”

တစ္ေယာက္က ဒီဂလို။

“ဘယ္ကသာကြာ ... ျမန္မာ့စီးပြားေရးက မက်ဘူး ... က်ခ်င္ေယာင္ခဏေဆာင္တာ ... ၿပီးရင္ တက္မွာ”

ေဟာ့ ... သူက တစ္မ်ိဳးပါလား။

“ေဒၚလာေဈးတက္ေတာ့ ထုတ္ကုန္ေတြ ေဈးပိုရေနတာ မယံု ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာၾကည့္”

အယ္လဲ ... သူကလည္း အေထာက္အထား ခိုင္ခိုင္မာမာႏွင့္။

“တက္လည္း မတက္ဘူး။ က်လည္း မက်ဘူး။ ေဒၚနယ္ထရမ့္ရဲ႕ ကုန္သြယ္ေရးတိုက္ပြဲေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာ”

ဒါကလည္း အင္တာေနရွင္နယ္ပါ့လား။

“ႏို႔ ... ျမန္မာ့စီးပြားေရးက က်ေနတယ္ဆို ... ဘယ္တံုးက တက္ဖူးလို႔တံုး ... ကိုရင္တို႔ရဲ႕”

ဒါလည္း မွန္ေနတာပဲ။ တကယ္ပါ။

ေမာင္ၿဗိတို႔ရပ္ကြက္က ဘုရားဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာႀကီးေတြရဲ႕ အဲ့ဒါ ဟိုေန႔က ဝါမဝင္ခင္ေလး စပါကလင္နဲ႔ ေရာခ်ၾကတဲ့ ဝိုင္းကေလးရဲ႕ အသံေတြေပါ့။

“တိုင္းျပည္မေျပာင္းလဲတာ ... အစိုးရက စီးပြားေရး မလုပ္တတ္လို႔”

“စစ္တပ္ေၾကာင့္ပါဗ်ာ”

“ေဟ့ ... မဟုတ္ဘူး ... သူပုန္ေတြေၾကာင့္ကြ”

“ဘယ္ကသာ ... အင္တာေနရွင္နယ္မွာ ဟိုဘဂၤါလီအေရးနဲ႔ ျမန္မာက ပံုရိပ္က်ေနလို႔ဗ်”

“ေဟ့ ... ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွမဟုတ္ဘူး ... ျပည္သူေတြကိုယ္က ေသာက္သံုးမက်လို႔ကြ”

ဒီအဘိုးႀကီးေတြ လြန္လာေခ်ၿပီ။

ေမာင္ၿဗိသည္ ေသာက္လက္စ အရက္ခြက္ကို ဒုန္းခနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ အဘိုးႀကီးတစ္သိုက္က ဆူညံေနသံမ်ား ရပ္သြားသည္။

“ျပည္သူ မေကာင္းလို႔ ခုန ဘယ္သူေျပာလိုက္တာလဲ”

ေမာင္ၿဗိ အေမးကို ဘယ္သူမွမေျဖ။ ေမာင္ၿဗိ၏ခါးၾကားမွ တစ္စံုတစ္ရာကို ထုတ္လိုက္သည္။

“ေျဖေလ ... ဘယ္သူေျပာတာတံုး”

ေမာင္ၿဗိ လက္ထဲမွ ဝက္အူလွည့္ကိုၾကည့္ကာ လူႀကီးမ်ား ေပကလပ္ ေပကလပ္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

“ေမာင္ရင္ၿဗိ ... စိတ္ကို ေလွ်ာ့ပါကြာ ... ေနာ္”

“မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘူးဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္ ဒီဝက္အူလွည့္ကို ဘာလို႔ လမ္းသြားတိုင္း ေဆာင္လဲ သိလား”

တုန္လႈပ္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားမွအပ ဘာအသံမွမထြက္။

“အင္း ... ခင္ဗ်ားတို႔ မသိရင္ ရွင္းျပမယ္ ... အခုလို မိုးေလး စက္စက္စက္စက္ ႐ြာၿပီဆို အျပင္ကိုထြက္ရင္ ေဟာ့ဒီ ဝက္အူလွည့္ေလး ေဆာင္သြား ... မူးေနတဲ့အခါ လမ္းေဘးဓာတ္တိုင္ကို ေသးေကာ့ပန္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အရင္ ဒီ တက္စတာ ဝက္အူလွည့္ေလးနဲ႔ ေထာက္ ၾကည့္ ... လွ်ပ္စစ္မစီးမွ ပန္းဗ် ... ေဘးကင္းတယ္”

“အမ္”

ဘိုးေတာ္ႀကီးမ်ား ေၾကာင္နန ျဖစ္သြားၾကသည္။

“ဒီမယ္ အဘိုးႀကီးတို႔ ... ျမန္မာ့စီးပြားေရးက်တာေတြ၊ ျပည္သူမေကာင္းတာေတြ ေျပာမေနနဲ႔ ... ေလာေလာဆယ္ လမ္းေဘးေရအိုင္ထဲက ျဖတ္မယ္ဆိုလည္း ဒါေလးနဲ႔ေထာက္ၿပီးမွကူး၊ သံဆန္ခါေတြ၊ သံပန္းေတြကို ကိုင္မယ္ဆိုလည္း ဒါေလးနဲ႔ေထာက္ၿပီးမွ ကို္င္း ခင္ဗ်ားႀကီးတို႔ အသက္ေတြလည္းႀကီးၿပီ ... ျမန္မာ့စီးပြားေရးႀကီး တက္တာက်တာက ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ေဝးေသးတယ္ ... ဓာတ္လိုက္ရင္ေတာ့ နိဗၺာန္တက္ဖို႔က ပိုနီးတယ္ဗ်”

“ေအာင္မေလး ... ေမာင္ရင္ၿဗိရယ္ ... မင္းဟာက အလန္႔တၾကားကြာ ... ငါတို႔မွာ ဘာလဲလို႔ ... ေအးပါ ... မင္းေျပာသလို ဝက္အူလွည့္ေလးေတာ့ ေဆာင္ထားပါ့မယ္ကြာ”

“ေဆာင္မယ္ မလုပ္နဲ႔ ... အခု ခင္ဗ်ားႀကီးတို႔က မူးေနတာ ... မိုးကလည္း႐ြာေနတာ ... ျပန္ရင္ ျပႆနာ ရွိတယ္ ...။ ဒီမယ္ ... ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ တက္စတာ ဝက္အူလွည့္ ေျခာက္ေခ်ာင္း အပိုပါတယ္ ... တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္း ဝယ္ျပန္ၾက ... တစ္ေခ်ာင္းမွ သံုးေထာင္ပဲ က်တယ္”

“ေအး ... ေအး ... ေတာ္ေသးတာေပါ့ ... ေမာင္ရင္ရယ္ ... ေမာင္ရင္ၿဗိ အေျမာ္အျမင္ရွိေပလို႔ပဲ ... ေပးကြာ ... ငါ့တစ္ေခ်ာင္း”

႐ႈေလာ့ ... စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ စီးပြားေရးႀကီးတစ္ခုလံုးအေပၚ တက္ကပ္ေနသလိုလို၊ ေအာက္ပဲက်ေနလိုလို၊ ခပ္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသလိုလို မေသခ်ာခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ေမာင္ၿဗိသည္ မဂၤလာေဈးမွ တစ္ေခ်ာင္း ေထာင့္ငါးရာတန္ တတ္စတာ ဝက္အူလွည့္ မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနားမ်ားကို ႏွစ္ဆေဈးျဖင့္ေရာင္းကာ စီးပြားျဖစ္ေခ်ၿပီ။

ထိုေန႔ညက ဝါအဝင္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ အရက္ဝိုင္းကေလးတြင္ ေမာင္ၿဗိတစ္ေယာက္ အရက္အလကား ကပ္ေသာက္ရသည့္အျပင္ ေငြကိုးေထာင္ ပြေပါက္တိုးေလ၏။

သို႔နည္းတစ္နည္း ျမန္မာ့စီးပြားေရး တက္သည္ က်သည္ ေမာင္ၿဗိ မသိ။ ေငြကိုးေထာင္ကိုသာ မက္မိသည္။

အေျခခံစားကုန္မ်ား ေဈးတက္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ သံုးေထာင္ျဖစ္ေနသည္ဆိုေသာ အန္တီႀကီး၏ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကို ဖတ္ၿပီးသကာလတြင္ေတာ့ နည္းနည္း ရင္ခုန္သြားမိသည္။ ေမာင္ၿဗိ မသိခင္မွာ ျမန္မာ့ စီးပြားေရးႀကီး ထိုးက်သြားၿပီး ကုန္ေဈးႏႈန္းမ်ား ဒီေလာက္ တက္သြားရသည္ေလာ။

ဒီလိုမွန္းသိ ဝက္အူလွည့္မ်ားကိုလည္း တစ္ေခ်ာင္း တစ္ေသာင္းေလာက္ ေဈးတင္လိုက္ရဟု အႀကံျဖစ္မိျပန္သည္။

သို႔ေသာ္ျငား ... ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆင္မင္း ေဈးထိပ္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ရွိ အေဒၚႀကီးထံ တစ္ေထာင္တန္ တစ္႐ြက္ကိုင္ၿပီး မဝံ့မရဲသြားသည္တြင္ တစ္ပြဲသံုးရာတည္းဟူေသာ ႏႈတ္ထြက္စကားၾကားရမွ ျမန္မာ့စီးပြားေရးႀကီး ျပန္က်သြားေလပါတကားဟု သက္ျပင္းခ်မိေလ၏။

ဆက္ပါရေစဦး ... စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ။

ေမာင္ၿဗိတို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပေန ျပည္သူမ်ားသည္ စီးပြားေရး တက္သည္ က်သည္ကို အမွန္တကယ္ စိတ္မဝင္စားအားၾကရွာပါ။

ေနသာလွ်င္ ဘယ္နား မီးေလာင္မလဲ၊ မိုး႐ြာလွ်င္ ဘယ္နား ဓာတ္လိုက္မလဲဟုသာ ေတြးရင္ လမ္းသြားတိုင္း အာ႐ံုငါးပါးကို အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာအျပည့္ လႊတ္ထားေနၾကရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ မိုးသဲလွ်င္ မဟာရန္ကုန္သမုဒၵရာႀကီးကို ေငြေဆာင္ကမ္းေျခအမွတ္ျဖင့္ လိႈင္းကေလးၾကားတိုးကာ သြားေနၾကရသည္။

တစ္ခါတေလ ကားအေကာင္းစားႀကီးမ်ား တရၾကမ္း ေမာင္းသြားသျဖင့္ ေရမ်ားစင္လွ်င္ပင္ မ်က္လံုး ေမာ္မၾကည့္ရဲ။ ေတာ္ေနၾကာ ဟိုလူခ်မ္းသာ အစ္ကိုေလးမ်ားျဖစ္ေနလွ်င္ သံဖိနပ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဆင္းလာၿပီး ဝိုင္းကန္၊ မသာေပၚသြားႏိုင္သည္။ မသာေပၚသြားၿပီးလွ်င္ ရွိသမွ် ေငြအား၊ အာဏာအားျဖင့္ ေျမဖို႔ပစ္လိုက္သျဖင့္ မသာတင္မဟုတ္ တရား႐ံုးေတာ္ႀကီးေတာင္ ျမဳပ္သြားႏိုင္ေလာက္သည္မဟုတ္လား။

ဒီေတာ့ ... ရန္ကုန္ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေၾကာက္ေၾကာက္ရွိလွသျဖင့္ ေမာင္ၿဗိတစ္ေယာက္ ဝါဝင္ခါနီး ယခုကာလေလးတြင္ မိဘမ်ားရွိရာ ပဲခူးသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ပဲခူးကား ေရေဘးဒုကၡကို အႀကီးအက်ယ္ ရင္ဆိုင္ရလ်က္။

ေမာင္ၿဗိ၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႀကီးကား ေမာ္ေတာ္ကား လမ္းနံေဘးတြင္ ေဈးဆိုင္ေလးဖြင့္ထားသျဖင့္ ကားလမ္းေပၚ ေရႀကီးေနသည္ကိုလည္း ေလ့လာရင္း၊ သူ႔ထံမွ စီးပြားေရး တက္က်ကိစၥေမးရန္ ေရာက္သြားပါသည္။

သူငယ္ခ်င္းသည္ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ခါးေတာင္း က်ိဳက္လ်က္ ေဘာကြင္းတစ္ကြင္းကိုစီးကာ တစ္ဖက္က ဝီစကီပုလင္းကို တြယ္ေနပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ... ငၿဗိ ... လာကြာ ... ခ် ... ေခ်ာင္းသာ ေရာက္ေနတယ္မွတ္ေပါ့”

ေမာင္ၿဗိလည္း ေဘာကြင္းတစ္ခုေပၚ တက္ထိုင္ကာ သူ႔ပုလင္းကို လက္လွမ္းလိုက္၏။

“သူငယ္ခ်င္း ... ဒီႏွစ္ထဲ မင္းစီးပြားေရး အေျခ အေန ဘယ္လိုလဲကြ”

“ဒီႏွစ္ေတာ့ ေကာင္းတယ္ကြ ... မႏွစ္က လံုးဝ မေကာင္းဘူး”

“အင္း ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... ငါသိသေလာက္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကေတာ့ ဒီႏွစ္ထဲ စီးပြားေရး မေကာင္းတာတဲ့”

“ဪ ... ငၿဗိနဲ႔ ခက္ၿပီ ... ငါရွင္းျပမယ္ ခဏေစာင့္”

ခဏအၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းထံသို႔ လူတစ္ဦး ေရာက္လာသည္။

“ငၿဗိေရ ... လာေဟ့ ... မင္းကို စီးပြားေရး ဘာလို႔ ေကာင္းလဲျပမယ္”

သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ လူငယ္သံုးဦးေနာက္သို႔ လိုက္သြားရာ ေရထဲတြင္ ပ်က္ေနေသာ ကားတစ္စီးဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။

“တြန္းၾကေဟ့ ... တြန္းၾက”

မၾကာမီ ကားက ေရလြတ္ရာေရာက္ၿပီး စက္ႏိႈးရသြားသည္။ ကားပိုင္ရွင္က တစ္ေထာင္တန္ ဆယ္႐ြက္ ေပးသြား၏။

“ေရာ့ ... ငၿဗိ ... မင္းေဝစု ... ႏွစ္ေထာင္ ... ကိုင္း ... ငါ အခု စီးပြားတက္ေနတာ သိၿပီမွတ္လား ... တစ္ေန႔ တစ္ေသာင္းေလာက္ရတယ္ဟ”

“ဟာ ... မင္းတို႔ဟာ ေရေမ်ာကမ္းတင္ စီးပြားေရးႀကီးပဲ ... ငါက မင္းတို႔ အလကား ကူညီေပးေနတယ္ မွတ္လို႔ ... ဝိုင္းလုပ္မိတာ ... ဒါမ်ိဳးကေတာ့ကြာ ... လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ... မင္းတို႔က ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္ေနၾကတယ္ ... ဘာလဲကြာ ... ဒါမ်ိဳး ငါလက္မခံဘူး”

ေမာင္ၿဗိ ေဒါသတႀကီး ေျပာသည့္အခါ သူငယ္ခ်င္းက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါေတာ့သည္။

“ေဟ့ေကာင္ ... ငၿဗိရာ ... မင္း အႀကီးႀကီးေတြ ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔ဟ ... အဲ့ဒီ ေရေမ်ာကမ္းတင္ စီးပြားေရးက ခိုင္တယ္ဟ ... ငါတို႔က ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးအျမတ္ရေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ ... လႊတ္ေတာ္မွာ ဘတ္ဂ်က္တိုးေတာင္းေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး ... မင္းႏွယ့္ကြာ”

ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေျပာေတာ့။

ေရႀကီးရသည့္အထဲ ငါးပိေၾကာ္အနံ႔ကပါ ရလာသည္။

ေတာ္ၿပီ။

ရန္ကုန္ျပန္ၿပီး တက္စတာ ဝက္အူလွည့္ေလး ေထာက္ၿပီးပဲ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့မည္။

ဝက္အူလွည့္ေရာင္းစားသည့္ စီးပြားေရးေလးပဲ ျပန္လုပ္ေတာ့မည္။