သူသည္ ရာႏႈန္းျပည့္ မသန္စြမ္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီဟု ဆရာဝန္မ်ားက အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ၾကၿပီ။ မိတ္ေဆြ၊ မိသားစုမ်ားကလည္း လက္ခံလိုက္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ လက္မခံ။ သူ စကား ေျပာႏိုင္သည္။ ျမင္ႏိုင္ေသးသည္။ ၾကားႏိုင္သည္။ ေတြးႏိုင္သည္။ ေရးႏိုင္ေသးသည္။ သူ အ႐ိုးကုသမႈ ခံေနရသည့္ အိပ္ရာေပၚတြင္ပင္ အဆိုးထဲမွ အေကာင္းကို ထုတ္ယူဖို႔ သူ စဥ္းစားလိုက္ပါသည္။ ပက္လက္ အေနအထားျဖင့္ပင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မသန္စြမ္း အသိုက္အဝန္း တစ္ခုကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ မသန္စြမ္း မိသားစု Family of Disabled ဟု ၎က အမည္ ေပးထားပါသည္။ အိပ္ရာေပၚ အိပ္လ်က္ အေနအထားျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေဘးဖယ္ ထုတ္ထားေသာ လူအုပ္စုကို စိတ္အာဟာရ၊ ႐ုပ္အာဟာရ ကူညီႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အားေကာင္းသည့္ ကြန္ရက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ 

“ေနမေကာင္းတဲ့သူေတြ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ျပန္ရပ္လာႏိုင္ေအာင္ ကုသ ကူညီေပးရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေလျဖတ္သလို မလႈပ္ႏိုင္ မရွားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားတာေတာ့ တကယ့္ကို ဘဝက ကေျဗာင္းကျဗန္ ျဖစ္သြားတာပါ။ ေသနတ္ပစ္ မေတာ္တဆမႈ တစ္ခုကေန ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုျဖစ္သြားရ တာပါ”ဟု အဆိုပါ သူရဲေကာင္း မစၥတာ ရာဂ်င္ဒါ ဂ်ဳိဟာက လြန္ခဲ့သည့္ ၂၉ ႏွစ္ေလာက္က အေျခအေနကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။ အိပ္ရာေပၚမွာ မထႏိုင္ဘဲ လဲေနသည့္ မသန္စြမ္း ျဖစ္သြားခ်ိန္က သူသည္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ဖခင္ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သည္။ စိန္႔ေဂ်ာ့တကၠသိုလ္ ေဆး႐ုံတြင္ အလုပ္ လုပ္ၿပီး အိမ္အျပန္တြင္ အဆိုပါ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ေဒလီက အလုံပိတ္ေနသည့္ အခန္း တစ္ခုထဲမွာ အိပ္ရာ ေပၚလဲေနသူ ျဖစ္သြားသည္။

ထိုစဥ္က အင္တာနက္ ေခတ္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ သူ႔အိပ္ရာေဘးတြင္ ဖုန္းတစ္လုံး တပ္ထားသည္။ စာေရးစရာ ကိရိယာ တန္ဆာပလာမ်ားကိုလည္း အိပ္ရာေပၚတြင္ ေရးႏိုင္ေအာင္ တပ္ဆင္ထားလိုက္သည္။ သို႔ျဖင့္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ဘဝကို စတင္ခဲ့သည္။ သူ ဖြင့္ေပးခဲ့ေသာ ျပတင္းေပါက္ မ်ားစြာက လူသား မ်ားစြာေပၚသို႔ အလင္းတန္းမ်ား က်ေရာက္ခဲ့သည္။ အိပ္ရာေဘးတြင္ ရွိေသာ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ေဆး႐ုံမ်ား၊ အရင္းအျမစ္ စာရင္းဇယား ဌာနမ်ားကို ဆက္သြယ္ကာ မသန္စြမ္းမ်ားကို စုံစမ္းခဲ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၎တို႔ အသိုက္အၿမံဳေလးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ပါသည္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ ဆက္ဆံၿပီး ခင္မင္ ယုံၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ၾကပါတယ္။ မသန္စြမ္း အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တစ္ကိုယ္တည္း ပိတ္မိေနသလို ခံစားရတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္လည္း က်ရပါတယ္။ သာမန္လူေတြပါလို႔ဆိုတဲ့ ကမၻာနဲ႔ မဆက္သြယ္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူတို႔ ကိုယ္ သူတို႔ ယူဆေနတတ္ၾကတယ္”ဟု ရာဂ်င္ဒါ ဂ်ဳိဟာက ဆိုပါတယ္။ 

မသန္စြမ္းမ်ားကို တယ္လီဖုန္းမွတစ္ဆင့္ ႏွစ္သိမ့္ ေဆြးေႏြး ကူညီေပးသည္။ ေနာက္ပိုင္း အုပ္စုဖြဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေလးမ်ား လုပ္ႏိုင္လာသည္။ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ပါရမီပါရာ ထူးခြၽန္ရာမ်ားကို ျပသၾကသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ အခမ္းအနားမ်ား က်င္းပၾကသည္။ ေဆးပညာ တိုးတက္မႈ၏ ေနာက္ဆုံးရ သတင္းမ်ားကို မွ်ေဝၾကသည္။ သိပ္မလုပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါ လုပ္ၾကသည့္အရာ ရွိေသးသည္။ ဘ႑ာေရးအရ လိုအပ္ေနသူမ်ားကို ကူညီေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ အစပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ အစိုးရဆီမွ အကူအညီ မရပါဘဲလ်က္ သူတို႔ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ပိုင္းအရ၊ စိတ္ပိုင္းအရ စိန္ေခၚမႈမ်ား ရွိေနေသာ မိသားစုဝင္ ၃ဝဝ ေလာက္ ရလာသည္။ မသန္စြမ္း မဟုတ္သူ ေစတနာ့ ဝန္ထမ္း မ်ားစြာလည္း စုေဆာင္း မိလာခဲ့သည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ မိသားစုခြဲမ်ား ဖြဲ႔ႏိုင္လာပါသည္။ “ဘယ္လို ပ်ံ႕သြားလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပ်ံ႕ေတာ့ ပ်ံ႕သြားခဲ့တယ္”ဟု ဂ်ဳိဟာက ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။ တစ္ခဏေလးပင္ျဖစ္ေစ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ရႊင္လန္းသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္လွ်င္ ေက်နပ္ၿပီဟု သူက ဆိုပါသည္။ ဂ်ဳိဟာသည္ အသံ Voice ဟု အမည္ ေပးထားေသာ မသန္စြမ္းသူတို႔အတြက္ မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ကိုလည္း ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ တစ္ကမၻာလုံးမွာ ရွိခဲ့သည့္ မသန္စြမ္းတို႔၏ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ အတၴဳပၸတၱိမ်ားကို ေဖာ္ျပေပးခဲ့သည္။

မသန္စြမ္း အစုအဖြဲ႔ မိသားစုသည္ ပထမဆုံးဆိုသည့္ စံခ်ိန္မ်ားကို ခ်ဳိးၾကရင္း လႈပ္ရွားတက္ၾကြမႈတြင္  အင္တိုက္ အားတိုက္ ျဖစ္လာၾကသည္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ ပထမဆုံး မသန္စြမ္း ဓာတ္ပုံျပပြဲ ျပဳလုပ္ၾကတယ္”ဟု အေတြ႔အႀကံဳ တစ္ခုကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။ “ငါ့ရဲ႕ သန္စြမ္း အားသာခ်က္ကို အရင္ ၾကည့္ပါ။ ငါ့အားနည္းခ်က္ကို အရင္ မၾကည့္ပါနဲ႔”ဟု ၎က ဆိုသည္။ မသန္စြမ္း ျဖစ္သြားသည့္အခါ ၿပံဳး ရယ္၊ စုေဝးေပ်ာ္ပါးျခင္းကို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ Family ကေတာ့ ထိုသို႔ အျဖစ္မခံပါ။ မသန္စြမ္းမ်ား စုေဝး ခရီးသြားၾကျခင္း အစီအစဥ္ကို လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ မသန္စြမ္း ပန္းခ်ီ ဆရာမ်ား၏ လက္ရာမ်ားကို ျပပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ကာ အေရာင္း ျမႇင့္တင္ၾကပါသည္။ အခက္အခဲ မ်ားစြာကို ဆယ္စုႏွစ္လိုက္ခ်ီၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရပါသည္။

သူတို႔ ရပ္တန္႔သြားသည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ။ လႈပ္ရွားမႈႀကီး တစ္ခုလုံးကို စတင္ ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္လင့္ကစား ဂ်ဳိဟာသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသဖြယ္ မေနခဲ့ပါ။ မိသားစုဝင္ တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္ဟု အၿမဲ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ အိႏၵိယ အစိုးရက ေပးအပ္ခဲ့သည့္ ဆုမ်ားသည္ သူရသည္မဟုတ္၊ မိသားစု ကြန္ရက္ႀကီးက ရသည္ဟု သူ အၿမဲ ေျပာပါသည္။ မီဒီယာသမားေတြကို ေတြ႔တိုင္း သူ အၿမဲ အကူအညီ ေတာင္းသည္။ “ကြၽန္ေတာ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ပုံႏွိပ္ေပးပါ။ လူမ်ားမ်ားဆီေရာက္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု က်ယ္ျပန္႔လာမယ္”ဟု ဂ်ဳိဟာက ဆိုပါသည္။ 

လူတစ္ဦး၏ ဘဝကို မည္သည့္ အနိ႒ာ႐ုံကမွ ေသေအာင္ မသတ္ႏိုင္။ ၎၏ စိတ္ဓာတ္ကသာလွ်င္ အရာရာကို ဆုံးျဖတ္သြားေပသည္။ အိပ္ရာေပၚမွေနၿပီး လူေပါင္း မ်ားစြာ၏ စိတ္ခြန္အားကို ေပးခဲ့ကာ အမ်ားအက်ဳိး ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ၎၏ ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ဓာတ္က ဂ်ဳိဟာ့ကို အသက္ ဆက္ေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မသန္စြမ္းမ်ားအေပၚ လူသားတိုင္းက မွန္ကန္ေသာ အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္လာႏိုင္ေစရန္အတြက္ ဂ်ဳိဟာ မရပ္မနား အားထုတ္ေနပါသည္။